Nog wel op klaarlichte dag.
In het openbaar.
Vanmorgen moest Tine naar Vlaardingen op de rand van Schiedam, waar vrijdags markt is.
Ik had gisteren zo'n stomme droom. Ik droomde van panharing. Meestal vergeet ik mijn dromen, maar nu was het anders. Ik werd wakker met de smaak van de zee nog in mijn mond. Z'n licht zoute smaak in mijn speeksel.
Met het water in mijn mond vertelde ik mijn droom aan Tine. Die begreep mijn verlangen en stelde voor haar naar Vlaardingen te brengen. Dan kon ik op de markt in Schiedam panharing kopen.
In Schiedam kan je nog makkelijk en voordelig parkeren, in het centrum.
Wij hadden Sita meegenomen, wel eerst even uitgelaten want is is niet kuis, als je hond op de markt in Schiedam, haar behoefte gaat zitten doen.
Vlak bij de lift geparkeerd want we hebben een hekel aan te ver lopen, naar de lift en terug naar de auto. Sita vind met de lift naar boven en beneden, niet onprettig en gaat rustig zitten.
Dan gaat de lift deur open en een van oorsprong Turkse vrouw met kind wil instappen maar doet dat uiteindelijk niet. Een oudere van oorsprong Nederlandse vrouw doet het wel. Sita blijft rustig zitten en de oudere dame zegt dat ze lief is. Dat vind ik ook.
Als we beneden uitstappen staan we al gelijk op de markt. Linksaf zijn de visboeren en daar loop ik dan gelijk naar toe.
Dan sta ik voor de viskraam en kijkt verliefd naar al die vissen.
Ik heb het al eens eerder gezegd; "Als ik zo sta te kijken, ben ik net een haan die bij de poelier in de etalage naar al die blote kippen sta te kijken".
Zo'n visboer herkend dat gedrag direct en vraagt "wat zal ut weze".
Ik was nog lang niet uitgekeken en vraag " heeft u panharing". Hij reikt met z'n hand naar een zeven tal mooie grote haringen. Ondanks dat het water bijna uit mijn bek stroomt bij het zien van zulke mooie haringen, blijf ik Hollander en vraagt "wat kosten ze".
Vijf euro de kilo"" spreekt de visboer "wilt u ze allemaal".
Mijn blik zegt waarschijnlijk al genoeg en hij heeft ze al gewogen, "dat is dan 9,80 , moet ik ze schoonmaken". Normaal doe ik dat graag zelf naar nu voor die 9,80 mag hij het doen.
Een rip uit mijn lijf, maar dekt mij in door te denken, we kunnen er tweemaal meedoen. Dan zie ik nog van die overheerlijk uitziende sardientjes en denk ik koop er wat van.
Stom geredeneerd denk ik , "als er een grote vis, in de zee zwemt, die net zo gek is op vis als ik ,van de visboer en ik doe z'n sardientje aan mijn haak , dan vang ik misschien wel een grote vis". ( daar zal ik dan een verslagje van maken).
Trots als een junk die net gescoord heeft, loop ik terug naar de parkeergarage.
Natuurlijk druk ik op het knopje van de 2e etage. Op de heenweg was ik toch gestopt op de 1e etage. Stom ik eindigde op het dak van de garage. Ik heb de trap naar beneden genomen en op de eerste etage daar stond onze oude eend.
De vis achterin gelegd en weer terug naar de begane grond.
Natuurlijk had ik het fototoestel meegenomen. Ik bedoel natuurlijk de digitale camera. Zo'n oude stad heeft natuurlijk mooie plaatjes. Wij lopen naar de Lange Haven en kijk naar de Korenbeurs. Sita denkt dan kan ik wel even plassen tegen die boom.
Maar dan gebeurt het, ik moet ook plassen., Heel erg nodig, Ik kan het niet ophouden ,geen stap meer verzetten, Zonder in mijn broek te plassen, Mijn hersens (zowaar aanwezig) zeggen, Doen nu of je loopt rond, met een natte broek, Zonder mij om iets te bekommeren, gaat mijn hand naar mijn ritssluiting, Daar waar mijn onderbroek al wat vochtig is moet hij zitten en in een reflex sta ik te plassen in de Lange Haven in Schiedam.
Sita staat erbij en kijkt ernaar.
Normaal gesproken als ik al eens zou wildplassen, stopt er een metro, die dan welles waar nog aan gelegd zou moeten worden en zou ik voor lul staan.
Waarom dan wildplassen zullen de oudere lezeressen denken? Nou ik kon geen stap meer lopen en voor mannen zijn er nog geen tena ladys.
Plascondooms voor oude mannen bestaan nog niet.
Jongelui als jullie zo oud zijn als ik en je draagt zo'n ding dan ben ik de patentloze bedenker geweest en hoef je niet meer te wildplassen.
Daar aan de andere kant rechts van de brug, daar gebeurde het.
Omdat ik deze foto zelf heb gemaakt staat ik er niet zelf op , wat als bewijs voor een opsporingsambtenaar genoeg zou zijn om alsnog een bekeuring uit te schrijven voor " wildplassen", hoe nodig het ook is.
En zou een ambtenaar denken, (mogelijk) je hebt het zelf geschreven, dan laat ik het aan de W.E Heer/Vrouwe over om hier over te oordelen.
Het is zeker 63 en een half jaar geleden dat ik in mijn broek heb geplast.
Alhoewel ik vaker, bijna, in mijn broek heb geplast van het lachen. Dat is ook de reden dat ik hem feilloos kan vinden tussen alle kledingstukken.
Ik blijf tenslotte ook maar een mens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten