Soms gebeurt het. Ik wordt emotioneel. Ik kan er niets aan doen.
Toen ik nog een kleine jongen was, lang geleden dus, kreeg mijn Moeder een krantje.
In dat blad stond een foto van een kleine jongen. Die jongen had tranen in zijn ogen. Op zijn ogen zaten vliegen. Hij was broodmager en had een dikke buik.
Een dikke buik van de honger zei mijn Moeder.
Ik moest huilen, van emotie.
Ik ben een volger, van de blog van, VEELKANTIE. Een blog over eten, in de ruimste zin van het woord.
Dat is bij mij, de reden, dat ik zo'n dikke buik heb. IJverig mondje en luie buikspieren.
Op zijn blog zie ik een video van een andere volger. Must see.
GEVEN IS BETER DAN ONTVANGEN.
Ik moet huilen, nee ik ga huilen, nee ik huil.
Ben ik een emotionele oude dwaas, die om alles huilt?
Soms gebeurt het.
Vorig jaar, ook zo, tijdens dode herdenking op de Dam.
Ik heb het in mijn blog van 5 mei geschreven. Ik vind de jonge mensen van tegenwoordig zo aardig en beleefd. Dat blijf ik vinden. Of kom ik alleen aardige mensen tegen? Of blijf ik uit de buurt van degenen die niet aardig zijn? Of ben ik ze nog niet tegen het lijf gelopen?
Genoeg of 's.
Als ik de video zit te bekijken, is er op het journaal, een triest nieuws.
Bij een voetbal wedstrijd is wederom een grensrechter mishandeld.
Een politieagent zegt: "Bij sport spelen emoties mee, mensen kunnen dan rare dingen doen."
Zijn deze emoties alleen bij voetbal?
Nee , alle sporten kennen emoties.
Alleen hebben die sporten geen grensrechters! Of is dat nu een domme opmerking van mij?
In het begin van de avond zat ik naar Studio Sport Eredivisie te kijken. Eigenlijk zie je dan gelijk dat Grensrechters er niets van snappen. Zelfs de Reporter kan en ziet, het beter. De regisseur doet er een schepje boven op en laat in de herhaling zien, dat het waarschijnlijk, niet zo was.
Honderdduizenden amateurvoetballers zien dat ook. Bij hun wedstrijd is geen herhaling, dus verhaal halen.
Wat als die grensrechter, het verhaal, niet wil overnemen?
Geweld op de media, wordt dat door de mensen overgenomen?
De maatschappij verhard?
Gelul ik zie genoeg aardige mensen, die ook emoties hebben. Misschien huilen ze niet allemaal bij het zien van trieste beelden. Maar een brok in de keel zeker wel. Sommige geven zelf een leven. In de sociaal media dan.
De tijd dat mensen hun leven gaven voor het vaderland is allang voorbij.
Hoe komt het nou, dat er toch best wel veel mensen zijn, die andere mensen dood willen schoppen?
Ik ken ze niet. Of, ze zouden het wel willen, maar doen het niet.
Ikzelf ben niet roomser dan de Paus.
Ik denk ook wel eens, als de adrenaline door mijn lichaam giert, die wil ik best een pak rammel geven.
Zo heb ik mijn zoon ook wel eens een klap gegeven. Nu doe ik dat natuurlijk niet meer. Nee zo'n dertig jaar geleden. Hij droeg zelfs nog een luier. Ik zei; "nee niet doen". Maar hij liep toch de midden straat op.
Dat leverde hem een klap, of een paar, voor zijn broek op.
Nee is nee en niet doen is niet doen!
Daarna heb ik hem nooit meer geslagen. Bovendien zou nu het te laat zijn om hem nu nog te corrigeren.
Ook hij is, niet roomser dan de Paus en hij slaat misschien terug.
Straf geven!
Eerder op de dag zag ik de weduwe van een juwelier.
Zij zei een jaar geleden: "hoe hoog de straf ook zal zijn, voor die jongens, ik krijg mijn man er niet mee terug".
Ze heeft een boek geschreven, dat moet ik en misschien wel wij, binnenkort gaan lezen.
Hogere straffen naderhand zal volgens mij, geen verdere "verharding" in de maatschappij doen afnemen.
Elk vuur begint met een klein vlammetje, wat nog gemakkelijk te doven is.
Ongewenst gedraag bestraffen, soms met een corrigerende tikje.
Ik bedoel dus, niet meppen.
Goed gedrag normaal belonen.
Opvoeden heet dat volgens mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten