Soms gebeurt het. Ik wordt emotioneel. Ik kan er niets aan doen.
Toen ik nog een kleine jongen was, lang geleden dus, kreeg mijn Moeder een krantje.
In dat blad stond een foto van een kleine jongen. Die jongen had tranen in zijn ogen. Op zijn ogen zaten vliegen. Hij was broodmager en had een dikke buik.
Een dikke buik van de honger zei mijn Moeder.
Ik moest huilen, van emotie.
Ik ben een volger, van de blog van, VEELKANTIE. Een blog over eten, in de ruimste zin van het woord.
Dat is bij mij, de reden, dat ik zo'n dikke buik heb. IJverig mondje en luie buikspieren.
Op zijn blog zie ik een video van een andere volger. Must see.
GEVEN IS BETER DAN ONTVANGEN.
Ik moet huilen, nee ik ga huilen, nee ik huil.
Ben ik een emotionele oude dwaas, die om alles huilt?
Soms gebeurt het.
Vorig jaar, ook zo, tijdens dode herdenking op de Dam.
Ik heb het in mijn blog van 5 mei geschreven. Ik vind de jonge mensen van tegenwoordig zo aardig en beleefd. Dat blijf ik vinden. Of kom ik alleen aardige mensen tegen? Of blijf ik uit de buurt van degenen die niet aardig zijn? Of ben ik ze nog niet tegen het lijf gelopen?
Genoeg of 's.
Als ik de video zit te bekijken, is er op het journaal, een triest nieuws.
Bij een voetbal wedstrijd is wederom een grensrechter mishandeld.
Een politieagent zegt: "Bij sport spelen emoties mee, mensen kunnen dan rare dingen doen."
Zijn deze emoties alleen bij voetbal?
Nee , alle sporten kennen emoties.
Alleen hebben die sporten geen grensrechters! Of is dat nu een domme opmerking van mij?
In het begin van de avond zat ik naar Studio Sport Eredivisie te kijken. Eigenlijk zie je dan gelijk dat Grensrechters er niets van snappen. Zelfs de Reporter kan en ziet, het beter. De regisseur doet er een schepje boven op en laat in de herhaling zien, dat het waarschijnlijk, niet zo was.
Honderdduizenden amateurvoetballers zien dat ook. Bij hun wedstrijd is geen herhaling, dus verhaal halen.
Wat als die grensrechter, het verhaal, niet wil overnemen?
Geweld op de media, wordt dat door de mensen overgenomen?
De maatschappij verhard?
Gelul ik zie genoeg aardige mensen, die ook emoties hebben. Misschien huilen ze niet allemaal bij het zien van trieste beelden. Maar een brok in de keel zeker wel. Sommige geven zelf een leven. In de sociaal media dan.
De tijd dat mensen hun leven gaven voor het vaderland is allang voorbij.
Hoe komt het nou, dat er toch best wel veel mensen zijn, die andere mensen dood willen schoppen?
Ik ken ze niet. Of, ze zouden het wel willen, maar doen het niet.
Ikzelf ben niet roomser dan de Paus.
Ik denk ook wel eens, als de adrenaline door mijn lichaam giert, die wil ik best een pak rammel geven.
Zo heb ik mijn zoon ook wel eens een klap gegeven. Nu doe ik dat natuurlijk niet meer. Nee zo'n dertig jaar geleden. Hij droeg zelfs nog een luier. Ik zei; "nee niet doen". Maar hij liep toch de midden straat op.
Dat leverde hem een klap, of een paar, voor zijn broek op.
Nee is nee en niet doen is niet doen!
Daarna heb ik hem nooit meer geslagen. Bovendien zou nu het te laat zijn om hem nu nog te corrigeren.
Ook hij is, niet roomser dan de Paus en hij slaat misschien terug.
Straf geven!
Eerder op de dag zag ik de weduwe van een juwelier.
Zij zei een jaar geleden: "hoe hoog de straf ook zal zijn, voor die jongens, ik krijg mijn man er niet mee terug".
Ze heeft een boek geschreven, dat moet ik en misschien wel wij, binnenkort gaan lezen.
Hogere straffen naderhand zal volgens mij, geen verdere "verharding" in de maatschappij doen afnemen.
Elk vuur begint met een klein vlammetje, wat nog gemakkelijk te doven is.
Ongewenst gedraag bestraffen, soms met een corrigerende tikje.
Ik bedoel dus, niet meppen.
Goed gedrag normaal belonen.
Opvoeden heet dat volgens mij.
maandag 16 september 2013
zaterdag 14 september 2013
Vrijwilliger van het jaar 2011-2012
( ik heb iets met knopjes indrukken. Zo ook met dit stukje wat nog in concept stond.)
Afgelopen dinsdag 22 mei 2012, had John Verhoeven normale kleding aan. Dus geen oranje shirt, sweater en oranje crocs. Was die outfit in de was?
Op maandag was John in die outfit al gespot. Hij was maandag 21 mei, met Sander en Johnny bij de Alexander Spelen. Op de velden van Alexandria ' 66 was hij gefotografeerd door een fotograaf van de Metro.
Zo'n kerel met oranje crocs op een clinic, voor mensen met een beperking.
Dat valt op en kan in de krant.
Maar dinsadagavond ging hij samen met Tineke naar het Sportgala in de Alexanderhal aan de Shanghailaan.
Daar moest hij zich melden bij binnenkomst. Het is fijn, om als organisatie, te weten dat de genomineerden er zijn. John was namelijk genomineerd voor vrijwilliger van het seizoen 2011-2012.
In de sporthal is het donker alleen het podium is verlicht. De tribune's zijn uitgeschoven, de linker tribune zit vol. Het lijkt wel of Heren 1 moet spelen.
Ja, vroeger dan. Jaren geleden zaten de tribune's, op zondag vol, bij thuis wedstrijden van Roda"71.
Komt dat ooit terug?
Maar voor nu, dan maar naar de rechter tribune. Dan lopen ze langs wat tafeltjes met daarop een reservering , Roda'71! Is hij dan toch echt genomineerd? Ze besluiten maar daar te gaan zitten.
Achter hun een tafel met die mevrouw van het G-tennis, zij is ook genomineerd. Gelukkig zitten zij niet meer alleen. Joop Delmee is, ondertussen, aan de tafel van Roda'71 aangeschoven.
De presentator vanavond is Etienne Verhoeff, die opent het gala en praat lekker vlot alles aan elkaar.
Na een geweldige show van Unty'99, een vecht/verdediging sport. Anders dan in het programma staat is nu tijd, voor de verkiezing van de "vrijwilliger van het sportjaar 2011-2012".
Op de uitnodiging van Etienne Verhoeff loopt hij voorzichtig door de zaal naar het podium. Onder tussen verteld Ettienne waarom hij genomineerd is. Een hele rits met acties, bezigheden.
John denkt, "die is goed geinformeerd". Zelf staat hij daar niet bij stil, hij doet het gewoon.
Op het podium met de twee andere genomineerde denkt hij, "dat is ook niet mis wat zij doen".
Nadat Etienne, resumeerd, dat hij met Speciaal Olympics naar China is geweest, maakt de voozitter van de deelgemeente de enveloppe open. De vrijwilliger voor het jaar 2011-2012 is,.............................
John Verhoeven van Roda' 71.
Hij ontvangt de wissel bokaal en een persoonlijke bokaal ,die gelukkig wat kleiner is. Dan stopt Etienne de microfoon onder zijn neus en vraagt of hij nog wat wil zeggen.
Daar had John helemaal niet op gerekend. Hij zegt wat direct in hem opkomt.
"Zonder deelnemers die al 25 jaar sporten was het nooit gelukt".
Later denkt hij, dat hij ook had moeten zeggen; "zonder dat Roda '71 hem had aangemeld hiervoor, zou hij hier ook niet staan".
En de support van zijn vrouw en kinderen, die vergat hij ook te bedanken.
Zijn vrouw Tineke helpt hem zelfs met het corrigeren van taal fouten, als hij een stukje moet schrijven.
Hij is tenslotte een doener en geen schrijver.
Dan rijden ze naar de Roda-kantine om de bokalen aan de kinderen te laten zien. Volgens Johnny is hij ook 1/7 deel winnaar van de bokaal en dat is waar. Heel veel mensen zijn een deel ervan.
Zo komt het dat de grote wisselbokaal in de kantine van Roda' 71 staat.
De vrijwilliger, van alles wat.
Afgelopen dinsdag 22 mei 2012, had John Verhoeven normale kleding aan. Dus geen oranje shirt, sweater en oranje crocs. Was die outfit in de was?
Op maandag was John in die outfit al gespot. Hij was maandag 21 mei, met Sander en Johnny bij de Alexander Spelen. Op de velden van Alexandria ' 66 was hij gefotografeerd door een fotograaf van de Metro.
Zo'n kerel met oranje crocs op een clinic, voor mensen met een beperking.
Dat valt op en kan in de krant.
Maar dinsadagavond ging hij samen met Tineke naar het Sportgala in de Alexanderhal aan de Shanghailaan.
Daar moest hij zich melden bij binnenkomst. Het is fijn, om als organisatie, te weten dat de genomineerden er zijn. John was namelijk genomineerd voor vrijwilliger van het seizoen 2011-2012.
In de sporthal is het donker alleen het podium is verlicht. De tribune's zijn uitgeschoven, de linker tribune zit vol. Het lijkt wel of Heren 1 moet spelen.
Ja, vroeger dan. Jaren geleden zaten de tribune's, op zondag vol, bij thuis wedstrijden van Roda"71.
Komt dat ooit terug?
Maar voor nu, dan maar naar de rechter tribune. Dan lopen ze langs wat tafeltjes met daarop een reservering , Roda'71! Is hij dan toch echt genomineerd? Ze besluiten maar daar te gaan zitten.
Achter hun een tafel met die mevrouw van het G-tennis, zij is ook genomineerd. Gelukkig zitten zij niet meer alleen. Joop Delmee is, ondertussen, aan de tafel van Roda'71 aangeschoven.
De presentator vanavond is Etienne Verhoeff, die opent het gala en praat lekker vlot alles aan elkaar.
Na een geweldige show van Unty'99, een vecht/verdediging sport. Anders dan in het programma staat is nu tijd, voor de verkiezing van de "vrijwilliger van het sportjaar 2011-2012".
Op de uitnodiging van Etienne Verhoeff loopt hij voorzichtig door de zaal naar het podium. Onder tussen verteld Ettienne waarom hij genomineerd is. Een hele rits met acties, bezigheden.
John denkt, "die is goed geinformeerd". Zelf staat hij daar niet bij stil, hij doet het gewoon.
Op het podium met de twee andere genomineerde denkt hij, "dat is ook niet mis wat zij doen".
Nadat Etienne, resumeerd, dat hij met Speciaal Olympics naar China is geweest, maakt de voozitter van de deelgemeente de enveloppe open. De vrijwilliger voor het jaar 2011-2012 is,.............................
John Verhoeven van Roda' 71.
Hij ontvangt de wissel bokaal en een persoonlijke bokaal ,die gelukkig wat kleiner is. Dan stopt Etienne de microfoon onder zijn neus en vraagt of hij nog wat wil zeggen.
Daar had John helemaal niet op gerekend. Hij zegt wat direct in hem opkomt.
"Zonder deelnemers die al 25 jaar sporten was het nooit gelukt".
Later denkt hij, dat hij ook had moeten zeggen; "zonder dat Roda '71 hem had aangemeld hiervoor, zou hij hier ook niet staan".
En de support van zijn vrouw en kinderen, die vergat hij ook te bedanken.
Zijn vrouw Tineke helpt hem zelfs met het corrigeren van taal fouten, als hij een stukje moet schrijven.
Hij is tenslotte een doener en geen schrijver.
Dan rijden ze naar de Roda-kantine om de bokalen aan de kinderen te laten zien. Volgens Johnny is hij ook 1/7 deel winnaar van de bokaal en dat is waar. Heel veel mensen zijn een deel ervan.
Zo komt het dat de grote wisselbokaal in de kantine van Roda' 71 staat.
De vrijwilliger, van alles wat.
woensdag 11 september 2013
Vergeetachtig
Vrijdag 6 september 's morgens vroeg wist ik , wat ik , wilde gaan schrijven op mijn blog.
Maar ik ging Sita , onze hond , uitlaten met de fiets.
Om tien uur zou ik weer thuis moeten zijn want Raymond komt logeren.
Lekker weer was het en ik hoopte dat het vandaag beter ging.
Gisteravond was ik ook langs de vloedlijn gefietst, met Sita.
In het donker is het soms moeilijk te zien welk route je moet nemen, als je bij een mui (een kuil met zeewater ) komt.
Je voelt het al aankomen.
Ik nam de verkeerde route en kwam in een diepe geul terecht. Nou ja diep , in ieder geval diep genoeg om met fiets en al om te kukelen. Sita was enthousiast en dacht dat ik wilde gaan zwemmen, met haar.
Ik wilde niet gaan zwemmen en met een nat pak fietste ik verder , richting , de pier.
Dan komen we op het punt dat het strand breder wordt. Sita neemt meer ruimte om te rennen.
Dan is ze ineens vertrokken, de duinen in. Ik fiets door naar de pier en daar staat een visser.
Ik heb hem vaker gezien.
Hij zegt: " is ze weer vertrokken". Ik moet dat beamen en hij zegt : "Sita komt wel weer terug, naar hier".
Zo vaak loopt ze weg en zo vaak staat die man daar te vissen.
Na een shagie gerookt te hebben komt ze inderdaad weer terug.
Maar goed dat was dus gisteravond. Nu kon ik haar beter in de gaten houden.
Het gaat goed, tot ik bijna weer in het water lazer. Sita kan mij nu ook zien en rent gelijk naar de duinen.
Drie kwartier later is ze terug op dezelfde plek waar ze weggelopen was. Het is al bij tienen en ik wil snel naar huis. Sita loopt niet zo snel, ze is moe van daarnet.
Ja hoor , dan komen we bekenden tegen met een hond en natuurlijk gaan ze spelen.
Voordat ik er erg in heb komt de andere hond braaf terug en Sita , ja daar moet ik nog een half uurtje op wachten. Ik bel naar Tine dat het wat later wordt, want Sita is er voor de tweede maal vandoor.
Thuis gekomen zit Raymond al te wachten en de tafel is al gedekt voor de lunch.
Ik vraag: " nu al eten ? Het is nog niet eens twaalf uur". "Ja", antwoord Tine, "Raymond wil gaan vissen".
Na het eten wil ik eerst even uitbuiken. Ik ben tenslotte de jongste niet meer , ik was vroeg op , heb een stuk gefietst en lang staan wachten. Je leest wel , ik heb het niet gemakkelijk.
Raymond kan den mooi even de fiets schoon maken voordat we gaan vissen.
Ik wordt uit een heerlijke middag slaap gehaald door Raymond, "waker worden, we gaan vissen en de fiets is schoon". Heb ik zo'n kleine fiets of heeft Raymond hem zo snel gewassen ?
Raymond heeft de hengel en de vistas al klaar gezet. Dus op naar de Waterweg. Aas aan de haak en vissen maar. Ja ja ik hoor je denken ,"Die heeft het niet gemakkelijk".
De zon verstopt zich achter de wolken. De lucht wordt donker. Het begint te regenen.
Snel in de auto en wachten op de lichte lucht met opklaring. Mijn ogen schijnen blijkbaar dicht te vallen want Raymond zegt : "oogjes open houden , niet slapen , uitbuiken is al lang voorbij". In het handschoen vakje zie ik een stuk papier en een pen.
Ik ga schrijven voor mijn blog en dan kan ik het niet vergeten.
Ik ben al vergeten waaraan ik vanmorgen aan dacht dat ik wilde gaan schrijven. Het zal wel weer te binnen schieten voordat ik naar de dokter moet, dat ik zo vergeetachtig word.
Ik denk aan vanmorgen, dat ik Tine moest bellen. Ik schrijf :
Je laat de zonnestralen schijnbaar schijnen
in jou bijna witte haren.
Je gaat steeds verder bij mij vandaan
ik roep je naam.
Je kijkt met je wapperende haren
naar mij om.
Je loopt door
uit mijn gezichtsveld.
Je laat mij vertwijfeld achter
kom je nog terug.
Je kiest voor de vrijheid
het lijkt oneindig lang.
Je staat dan uit het niets
wederom aan mijn zijde.
Je mooie ogen
richten zich naar mij.
Je tong steekt uit je bek
als ik zeg volg.
Je loopt naast mij mee
terug naar huis.
Nou weet ik nog steeds niet waar ik over wilde schrijven.
Het was iets wat 's ochtends in het nieuws was. Was het over politiek, of over de open grenzen, over de werkloosheid? Volgende keer maar gelijk opschrijven.
Maar ik ging Sita , onze hond , uitlaten met de fiets.
Om tien uur zou ik weer thuis moeten zijn want Raymond komt logeren.
Lekker weer was het en ik hoopte dat het vandaag beter ging.
Gisteravond was ik ook langs de vloedlijn gefietst, met Sita.
In het donker is het soms moeilijk te zien welk route je moet nemen, als je bij een mui (een kuil met zeewater ) komt.
Je voelt het al aankomen.
Ik nam de verkeerde route en kwam in een diepe geul terecht. Nou ja diep , in ieder geval diep genoeg om met fiets en al om te kukelen. Sita was enthousiast en dacht dat ik wilde gaan zwemmen, met haar.
Ik wilde niet gaan zwemmen en met een nat pak fietste ik verder , richting , de pier.
Dan komen we op het punt dat het strand breder wordt. Sita neemt meer ruimte om te rennen.
Dan is ze ineens vertrokken, de duinen in. Ik fiets door naar de pier en daar staat een visser.
Ik heb hem vaker gezien.
Hij zegt: " is ze weer vertrokken". Ik moet dat beamen en hij zegt : "Sita komt wel weer terug, naar hier".
Zo vaak loopt ze weg en zo vaak staat die man daar te vissen.
Na een shagie gerookt te hebben komt ze inderdaad weer terug.
Maar goed dat was dus gisteravond. Nu kon ik haar beter in de gaten houden.
Het gaat goed, tot ik bijna weer in het water lazer. Sita kan mij nu ook zien en rent gelijk naar de duinen.
Drie kwartier later is ze terug op dezelfde plek waar ze weggelopen was. Het is al bij tienen en ik wil snel naar huis. Sita loopt niet zo snel, ze is moe van daarnet.
Ja hoor , dan komen we bekenden tegen met een hond en natuurlijk gaan ze spelen.
Voordat ik er erg in heb komt de andere hond braaf terug en Sita , ja daar moet ik nog een half uurtje op wachten. Ik bel naar Tine dat het wat later wordt, want Sita is er voor de tweede maal vandoor.
Thuis gekomen zit Raymond al te wachten en de tafel is al gedekt voor de lunch.
Ik vraag: " nu al eten ? Het is nog niet eens twaalf uur". "Ja", antwoord Tine, "Raymond wil gaan vissen".
Na het eten wil ik eerst even uitbuiken. Ik ben tenslotte de jongste niet meer , ik was vroeg op , heb een stuk gefietst en lang staan wachten. Je leest wel , ik heb het niet gemakkelijk.
Raymond kan den mooi even de fiets schoon maken voordat we gaan vissen.
Ik wordt uit een heerlijke middag slaap gehaald door Raymond, "waker worden, we gaan vissen en de fiets is schoon". Heb ik zo'n kleine fiets of heeft Raymond hem zo snel gewassen ?
Raymond heeft de hengel en de vistas al klaar gezet. Dus op naar de Waterweg. Aas aan de haak en vissen maar. Ja ja ik hoor je denken ,"Die heeft het niet gemakkelijk".
De zon verstopt zich achter de wolken. De lucht wordt donker. Het begint te regenen.
Snel in de auto en wachten op de lichte lucht met opklaring. Mijn ogen schijnen blijkbaar dicht te vallen want Raymond zegt : "oogjes open houden , niet slapen , uitbuiken is al lang voorbij". In het handschoen vakje zie ik een stuk papier en een pen.
Ik ga schrijven voor mijn blog en dan kan ik het niet vergeten.
Ik ben al vergeten waaraan ik vanmorgen aan dacht dat ik wilde gaan schrijven. Het zal wel weer te binnen schieten voordat ik naar de dokter moet, dat ik zo vergeetachtig word.
Ik denk aan vanmorgen, dat ik Tine moest bellen. Ik schrijf :
Je laat de zonnestralen schijnbaar schijnen
in jou bijna witte haren.
Je gaat steeds verder bij mij vandaan
ik roep je naam.
Je kijkt met je wapperende haren
naar mij om.
Je loopt door
uit mijn gezichtsveld.
Je laat mij vertwijfeld achter
kom je nog terug.
Je kiest voor de vrijheid
het lijkt oneindig lang.
Je staat dan uit het niets
wederom aan mijn zijde.
Je mooie ogen
richten zich naar mij.
Je tong steekt uit je bek
als ik zeg volg.
Je loopt naast mij mee
terug naar huis.
Nou weet ik nog steeds niet waar ik over wilde schrijven.
Het was iets wat 's ochtends in het nieuws was. Was het over politiek, of over de open grenzen, over de werkloosheid? Volgende keer maar gelijk opschrijven.
donderdag 5 september 2013
VRIJHEID
Vrijheid ?
Is het alweer 5 mei ?
Nee , het is 5 september 2013.
Bovendien woon ik in Nederland.
Ga ik dan een stukje schrijven over politiek of over het weer ?
Natuurlijk niet, want volgens Nederlandse begrippen zijn deze nooit goed.
Ik schrijf over vrijheid van schrijven. Schrijven wat je wilt schrijven en niet wat je moet schrijven.
Natuurlijk schrijf ik niet om mensen, personen enz. te beledigen.
Nou dan zijn mijn duiven beledigd . Ik heb ook over hun geschreven . Nee, ook zij niet .
Wie zijn dan wel beledigd ?
Ik heb geen zin om op het WWW , te zoeken naar belediging.
Kwaad daglicht ? Volgens mij ook niet of er moeten mensen zijn die zich aangesproken voelen .
Die moeten dan nog maar eens goed lezen. Ik hoef tenslotte niet alles voor te kauwen.
Mensen kunnen goed lezen. Dat bewijst een enorme hoeveelheid gedichten.
Als ik in de nacht huiswaarts keer
Ruik ik jou nog
Ik neem je in mijn armen
Gelijk bogen zo groot als de Melkweg
Ja , je leest het goed ik ben ook jong geweest. En verliefd .
Toch heb ik niet van die grote armen.
Die vier regels zijn alleen interessant voor zij , die ik bedoelde.
Ik zal smelten
Als ik in jou ogen kijk
Jou bruine lokken in mijn gezicht voel
De volgende morgen
vindt je een plas water voor je deur
Ik zal s'nachts huilen
Als een éénzame wolf in de maneschijn
Doe je deur open
Als Tineke dit leest denkt zij, ............?
Dat moet je zelf aan haar vragen . Misschien denkt zij anders dan ik.
Iedereen mag denken wat ze willen.
Maar soms kan het je te denken zetten en dat is mooi meegenomen. Denk ik.
Dan denk ik , ik schrijf het op . Op mijn weblog .
Het volgende stuk alleen lezen, als je van mening ben dat ik niet van alles en wat mag schrijven.
Anders door scrollen.
Weblog
Een weblog of blog is een persoonlijk dagboek op een website dat regelmatig, soms meermalen per dag, wordt bijgehouden. Meestal gaat het om teksten die in omgekeerd chronologische volgorde verschijnen. De auteur, ook blogger genoemd, biedt in feite een logboek van informatie die hij wil meedelen aan zijn publiek, de bezoekers van zijn weblog. Meestal gaat het om tekst, maar soms ook foto's (een fotoblog), video (vlog) of audio (podcast). Weblogs bieden hun lezers vaak de mogelijkheid om – al dan niet anoniem – reacties onder de berichten te plaatsen of een reactie via een Trackback-mechanisme achter te laten.
Het is het persoonlijke of juist het gespecialiseerde karakter dat weblogs interessant maakt voor bezoekers.
Sinds eind 2006 is microbloggen populair, een combinatie van bloggen en instant messaging. De bekendste site hiervoor is Twitter. Er bestaan klonen van, zoals Jaiku en Tumblr.
nl.wikipedia.org/wiki/Blog
Home / Websites maken / Wat mag ik wel en niet op mijn blog zetten?Weblog
Wat mag ik wel en niet op mijn blog zetten?
bloggen toegestaan
Bij het maken van een weblog heb je te maken met regelgeving rond privacy, auteursrecht en de vrijheid van meningsuiting.
Wat mag je wel - en niet - publiceren?
Mag ik beledigend of kritisch over personen schrijven op mijn blog?
Vrijheid van meningsuiting is een heel belangrijk grondrecht. Je mag zelfs dingen schrijven die schokkend of kwetsend zijn. Maar er zijn ook grenzen, bijvoorbeeld het belang van de bescherming van de reputatie of privacy van degene waar je over schrijft. Er zal steeds een afweging plaats moet vinden om te bepalen welk recht zwaarder weegt. Het is bijna onmogelijk om vooraf te bepalen welk belang zwaarder zal wegen. Dat hangt af van verschillende factoren. Zo zal meespelen of je schrijft over een politicus of bekende Nederlander, of wat je schrijft waar is, wat het doel is van je blog en hoe je aan de informatie bent gekomen.
Is er verschil tussen publieke personen en privé personen?
Er is een verschil tussen wat je over een publieke en over een privé persoon mag schrijven. Een publiek persoon, zoals een politicus of een bekende Nederlander, moet meer verduren dan een gewone persoon, onder het motto 'hoge bomen vangen veel wind'. Als privé persoon heb je je namelijk niet willens en wetens blootgesteld aan publiciteit en daarom hoef je niet te verwachten dat er over jou dingen geschreven worden. Toch betekent dit niet dat je zomaar alles mag schrijven over bekende Nederlanders. Ook zij hebben recht op privacy en bescherming van hun reputatie.
Als mijn tekst gebaseerd is op feiten, mag ik dan meer schrijven dan bij een mening?
Als je je stuk presenteert als feitelijk, moet je bewijs kunnen leveren voor die feiten. Schrijf je je blog als een opiniestuk waarin je je mening geeft, mag je wat verder gaan. Je hoeft je mening niet te bewijzen en je mag ook overdrijven en sterke woorden gebruiken.
Informatie overgenomen van: http://www.pepermunt.net/website-maken/wat-kan-ik-op-mijn-blog-zetten.html#ixzz2e0uy0gFz
Bronvermelding: Stichting de Clinic, rechtswinkel op het gebied van Technologie, Media en Communicatie (TMC).
Zou ik Dichter kunnen worden , Schrijver , Automonteur , Handbal Trainer , Bakker , ????????????
Ik ben een Blogger, van alles en nog wat.
Is het alweer 5 mei ?
Nee , het is 5 september 2013.
Bovendien woon ik in Nederland.
Ga ik dan een stukje schrijven over politiek of over het weer ?
Natuurlijk niet, want volgens Nederlandse begrippen zijn deze nooit goed.
Ik schrijf over vrijheid van schrijven. Schrijven wat je wilt schrijven en niet wat je moet schrijven.
Natuurlijk schrijf ik niet om mensen, personen enz. te beledigen.
Nou dan zijn mijn duiven beledigd . Ik heb ook over hun geschreven . Nee, ook zij niet .
Wie zijn dan wel beledigd ?
Ik heb geen zin om op het WWW , te zoeken naar belediging.
Kwaad daglicht ? Volgens mij ook niet of er moeten mensen zijn die zich aangesproken voelen .
Die moeten dan nog maar eens goed lezen. Ik hoef tenslotte niet alles voor te kauwen.
Mensen kunnen goed lezen. Dat bewijst een enorme hoeveelheid gedichten.
Als ik in de nacht huiswaarts keer
Ruik ik jou nog
Ik neem je in mijn armen
Gelijk bogen zo groot als de Melkweg
Ja , je leest het goed ik ben ook jong geweest. En verliefd .
Toch heb ik niet van die grote armen.
Die vier regels zijn alleen interessant voor zij , die ik bedoelde.
Ik zal smelten
Als ik in jou ogen kijk
Jou bruine lokken in mijn gezicht voel
De volgende morgen
vindt je een plas water voor je deur
Ik zal s'nachts huilen
Als een éénzame wolf in de maneschijn
Doe je deur open
Als Tineke dit leest denkt zij, ............?
Dat moet je zelf aan haar vragen . Misschien denkt zij anders dan ik.
Iedereen mag denken wat ze willen.
Maar soms kan het je te denken zetten en dat is mooi meegenomen. Denk ik.
Dan denk ik , ik schrijf het op . Op mijn weblog .
Het volgende stuk alleen lezen, als je van mening ben dat ik niet van alles en wat mag schrijven.
Anders door scrollen.
Weblog
Een weblog of blog is een persoonlijk dagboek op een website dat regelmatig, soms meermalen per dag, wordt bijgehouden. Meestal gaat het om teksten die in omgekeerd chronologische volgorde verschijnen. De auteur, ook blogger genoemd, biedt in feite een logboek van informatie die hij wil meedelen aan zijn publiek, de bezoekers van zijn weblog. Meestal gaat het om tekst, maar soms ook foto's (een fotoblog), video (vlog) of audio (podcast). Weblogs bieden hun lezers vaak de mogelijkheid om – al dan niet anoniem – reacties onder de berichten te plaatsen of een reactie via een Trackback-mechanisme achter te laten.
Het is het persoonlijke of juist het gespecialiseerde karakter dat weblogs interessant maakt voor bezoekers.
Sinds eind 2006 is microbloggen populair, een combinatie van bloggen en instant messaging. De bekendste site hiervoor is Twitter. Er bestaan klonen van, zoals Jaiku en Tumblr.
nl.wikipedia.org/wiki/Blog
Home / Websites maken / Wat mag ik wel en niet op mijn blog zetten?Weblog
Wat mag ik wel en niet op mijn blog zetten?
bloggen toegestaan
Bij het maken van een weblog heb je te maken met regelgeving rond privacy, auteursrecht en de vrijheid van meningsuiting.
Wat mag je wel - en niet - publiceren?
Mag ik beledigend of kritisch over personen schrijven op mijn blog?
Vrijheid van meningsuiting is een heel belangrijk grondrecht. Je mag zelfs dingen schrijven die schokkend of kwetsend zijn. Maar er zijn ook grenzen, bijvoorbeeld het belang van de bescherming van de reputatie of privacy van degene waar je over schrijft. Er zal steeds een afweging plaats moet vinden om te bepalen welk recht zwaarder weegt. Het is bijna onmogelijk om vooraf te bepalen welk belang zwaarder zal wegen. Dat hangt af van verschillende factoren. Zo zal meespelen of je schrijft over een politicus of bekende Nederlander, of wat je schrijft waar is, wat het doel is van je blog en hoe je aan de informatie bent gekomen.
Is er verschil tussen publieke personen en privé personen?
Er is een verschil tussen wat je over een publieke en over een privé persoon mag schrijven. Een publiek persoon, zoals een politicus of een bekende Nederlander, moet meer verduren dan een gewone persoon, onder het motto 'hoge bomen vangen veel wind'. Als privé persoon heb je je namelijk niet willens en wetens blootgesteld aan publiciteit en daarom hoef je niet te verwachten dat er over jou dingen geschreven worden. Toch betekent dit niet dat je zomaar alles mag schrijven over bekende Nederlanders. Ook zij hebben recht op privacy en bescherming van hun reputatie.
Als mijn tekst gebaseerd is op feiten, mag ik dan meer schrijven dan bij een mening?
Als je je stuk presenteert als feitelijk, moet je bewijs kunnen leveren voor die feiten. Schrijf je je blog als een opiniestuk waarin je je mening geeft, mag je wat verder gaan. Je hoeft je mening niet te bewijzen en je mag ook overdrijven en sterke woorden gebruiken.
Informatie overgenomen van: http://www.pepermunt.net/website-maken/wat-kan-ik-op-mijn-blog-zetten.html#ixzz2e0uy0gFz
Bronvermelding: Stichting de Clinic, rechtswinkel op het gebied van Technologie, Media en Communicatie (TMC).
Zou ik Dichter kunnen worden , Schrijver , Automonteur , Handbal Trainer , Bakker , ????????????
Ik ben een Blogger, van alles en nog wat.
maandag 2 september 2013
Opa van Ginger en van een Tweeling
(Het eerste gedeelte is van 12 augustus 2013)
Van alles wat is druk bezig met van alles wat.
Vandaag moet ik, Sita uitlaten met de fiets,Tortellini maken, bolognese saus, een kippetje in de romertopf en een vers stokbroodje bakken.
Maar ik heb assistentie van mijn nichtje Zoë. Zelfs met de stipjes op de e maken, heeft zij mij net, geleerd.
Een mens is nooit te oud om wat te leren, dat moet vandaag wel lukken met Zoë.
Van de buren aan de overkant hebben we een fiets te leen gekregen zodat Zoë met de fiets mee kan om Sita uit te laten. Ook kunnen wij fietstochtjes maken. Misschien wel picknicken of naar het strand of zo.
Zoë verveelde zich en komt nu lekker bij die oude tante Tineke en ome John logeren.
Ik verveel me nooit, ik kom altijd tijd te kort. Maar of Zoë wil helpen met de Citroën Visa maken, dat zien we nog wel.
Maar met alles wat we vandaag gaan doen, om vanavond te kunnen eten met onze vrienden, Corrie en Charel, dochter Mignon, zus Ina en met Johnny en Sandra, moet ik ook nog een blogje maken over mijn kleine meid.
5 februari 2013 gebeurde het. Onze dochter Martine gaat bevallen van Ginger, die ze samen met Daniel had gemaakt.
Dat maken gaat veel sneller dan het zwanger zijn en het bevallen.
Maar dan is ze er. Forginzja met de roepnaam Ginger.
Ginger een paar uur oud.
(Eindelijk vandaag 2 september heb ik weer tijd om verder te gaan.)
Inmiddels is Ginger alweer 7 maanden oud (jong). In de afgelopen 7 maanden zijn er misschien wel duizenden foto's gemaakt van die lieve kleine meid. Zoveel foto's kan omdat tegenwoordig al op elke telefoon een camera in gebouwd zit.
Ginger 31 augustus
Vroeger was dat anders. Dan bedoel ik niet de tijd van de Dinosaurus , nee , de tijd dat de Papa en Mama van Ginger zelf baby waren.
Een fototoestel moest geladen worden met een fotorolletje. Dan kon je maximaal 36 foto,s maken.
Je moest de din in stellen de sluitertijd, een zonnetje of een wolkje, en dan kon je een foto maken.
Als je geen spiegelreflex camera had, kon het zelfs gebeuren dat je na het ontwikkelen en afdrukken, alleen maar 36 pikzwarte nachtopname's had. Stom hé , je had vergeten het lens beschermkapje eraf te halen.
Tegenwoordig is dat allemaal gemakkelijker , je kan gelijk het resultaat zien. Gelijk weer een nieuwe foto maken en in een vloek en een zucht staan al die kiekjes op de sociaal media.
Niet alleen foto's maar ook nog video's, gemaakt met dezelfde telefoon.
Ik zal maar niet uitweiden hoe dat "vroeger" ging.
Hoe ik nu een video op mijn blog moet zetten weet ik nog niet.
In ieder
geval moet hier de video van Ginger komen
Wat ben ik toch ouderwets met mijn mobiel kan ik alleen rijden of met mijn andere mobiel kan ik alleen bellen.
Met dat eerst genoemde mobiel hoef ik niet eens te rijden. Ik kan via de sociaal media, alles achter mijn computer doen. Zelfs op reis naar verre landen. Ik hoef niet eens te googlen om een verre bestemming te vinden. Op facebook kan ik alle foto's zien van mensen die naar die verre landen zijn geweest.
Foto's opgeslagen op een computer , op een stickie, een schijfje en weet ik "onwetende", waar nog meer op.
Dan herleven vroegere tijden , omdat de mooiste foto's afgedrukt worden in een fotoboek. Je hoeft ze er niet eens meer zelf in te plakken. Bovendien als je vaak verre reizen maakt heb je iets tastbaars.
Iets wat ruimte in neemt. Ieder die langs komt kan dan aan de volle boekenkast zien, dat je vaak vakantie hebt en verre reizen maakt. De boekenkast hoeft ook geen boeken meer te bevatten, of je moet willen laten zien, dat je niet alleen veel bereisd bent , maar ook nog begaan bent met literatuur.
Uitslovers , boeken lees je tegenwoordig op een speciaal tablet.
Ik snap het niet meer.
O ja , ik was aan het schrijven over onze kleindochter. Gelukkig kan ik snel nalezen waar ik gebleven was. Ik zou ook alle onzin kunnen verwijderen, maar dat doe ik niet. Geschreven blijft geschreven en er zitten geen schrijf fouten in. Spellingscontrole.
Dus verder. Ik moet opschieten want de tijd gaat snel.
Anders zit onze Ginger al op de middelbare school en heb ik nog niets geschreven.
Dat ik niet snel ben dat weet de moeder , mijn dochter Martine, van de nu nog kleine Ginger wel.
Toen Martine 4 jaar was moest ik haar lievelings schoentjes maken.
Toen Martine op de middelbare school zat stonden de schoentjes nog steeds op de werkbank.
Dat de tijd snel gaat is een ding wat zeker is.
Sinds gisteren ben ik GROOTVADER VAN EEN TWEELING.
Ik kan mij de dag van gisteren nog herinneren dat ik vader werd. Op 30 april.
Vorig jaar werden er twee duifjes geboren (foto's op mijn blog van 5 mei).
Nu heeft "het kind" zelf 2 klein duifjes. De vader is "Mike Thyson." Alle duiven hebben een naam.
Na even vragen kwam het "kind" omhoog en kon ik de blote billetjes zien.
Genoeg voor vandaag.
Van alles wat moet nog van alles en wat doen.
Een trotse Opa
Van alles wat is druk bezig met van alles wat.
Vandaag moet ik, Sita uitlaten met de fiets,Tortellini maken, bolognese saus, een kippetje in de romertopf en een vers stokbroodje bakken.
Maar ik heb assistentie van mijn nichtje Zoë. Zelfs met de stipjes op de e maken, heeft zij mij net, geleerd.
Een mens is nooit te oud om wat te leren, dat moet vandaag wel lukken met Zoë.
Van de buren aan de overkant hebben we een fiets te leen gekregen zodat Zoë met de fiets mee kan om Sita uit te laten. Ook kunnen wij fietstochtjes maken. Misschien wel picknicken of naar het strand of zo.
Zoë verveelde zich en komt nu lekker bij die oude tante Tineke en ome John logeren.
Ik verveel me nooit, ik kom altijd tijd te kort. Maar of Zoë wil helpen met de Citroën Visa maken, dat zien we nog wel.
Maar met alles wat we vandaag gaan doen, om vanavond te kunnen eten met onze vrienden, Corrie en Charel, dochter Mignon, zus Ina en met Johnny en Sandra, moet ik ook nog een blogje maken over mijn kleine meid.
5 februari 2013 gebeurde het. Onze dochter Martine gaat bevallen van Ginger, die ze samen met Daniel had gemaakt.
Dat maken gaat veel sneller dan het zwanger zijn en het bevallen.
Maar dan is ze er. Forginzja met de roepnaam Ginger.
Ginger een paar uur oud.(Eindelijk vandaag 2 september heb ik weer tijd om verder te gaan.)
Inmiddels is Ginger alweer 7 maanden oud (jong). In de afgelopen 7 maanden zijn er misschien wel duizenden foto's gemaakt van die lieve kleine meid. Zoveel foto's kan omdat tegenwoordig al op elke telefoon een camera in gebouwd zit.
Ginger 31 augustusVroeger was dat anders. Dan bedoel ik niet de tijd van de Dinosaurus , nee , de tijd dat de Papa en Mama van Ginger zelf baby waren.
Een fototoestel moest geladen worden met een fotorolletje. Dan kon je maximaal 36 foto,s maken.
Je moest de din in stellen de sluitertijd, een zonnetje of een wolkje, en dan kon je een foto maken.
Als je geen spiegelreflex camera had, kon het zelfs gebeuren dat je na het ontwikkelen en afdrukken, alleen maar 36 pikzwarte nachtopname's had. Stom hé , je had vergeten het lens beschermkapje eraf te halen.
Tegenwoordig is dat allemaal gemakkelijker , je kan gelijk het resultaat zien. Gelijk weer een nieuwe foto maken en in een vloek en een zucht staan al die kiekjes op de sociaal media.
Niet alleen foto's maar ook nog video's, gemaakt met dezelfde telefoon.
Ik zal maar niet uitweiden hoe dat "vroeger" ging.
Hoe ik nu een video op mijn blog moet zetten weet ik nog niet.
In ieder
Wat ben ik toch ouderwets met mijn mobiel kan ik alleen rijden of met mijn andere mobiel kan ik alleen bellen.
Met dat eerst genoemde mobiel hoef ik niet eens te rijden. Ik kan via de sociaal media, alles achter mijn computer doen. Zelfs op reis naar verre landen. Ik hoef niet eens te googlen om een verre bestemming te vinden. Op facebook kan ik alle foto's zien van mensen die naar die verre landen zijn geweest.
Foto's opgeslagen op een computer , op een stickie, een schijfje en weet ik "onwetende", waar nog meer op.
Dan herleven vroegere tijden , omdat de mooiste foto's afgedrukt worden in een fotoboek. Je hoeft ze er niet eens meer zelf in te plakken. Bovendien als je vaak verre reizen maakt heb je iets tastbaars.
Iets wat ruimte in neemt. Ieder die langs komt kan dan aan de volle boekenkast zien, dat je vaak vakantie hebt en verre reizen maakt. De boekenkast hoeft ook geen boeken meer te bevatten, of je moet willen laten zien, dat je niet alleen veel bereisd bent , maar ook nog begaan bent met literatuur.
Uitslovers , boeken lees je tegenwoordig op een speciaal tablet.
Ik snap het niet meer.
O ja , ik was aan het schrijven over onze kleindochter. Gelukkig kan ik snel nalezen waar ik gebleven was. Ik zou ook alle onzin kunnen verwijderen, maar dat doe ik niet. Geschreven blijft geschreven en er zitten geen schrijf fouten in. Spellingscontrole.
Dus verder. Ik moet opschieten want de tijd gaat snel.
Anders zit onze Ginger al op de middelbare school en heb ik nog niets geschreven.
Dat ik niet snel ben dat weet de moeder , mijn dochter Martine, van de nu nog kleine Ginger wel.
Toen Martine 4 jaar was moest ik haar lievelings schoentjes maken.
Toen Martine op de middelbare school zat stonden de schoentjes nog steeds op de werkbank.
Dat de tijd snel gaat is een ding wat zeker is.
Sinds gisteren ben ik GROOTVADER VAN EEN TWEELING.
Ik kan mij de dag van gisteren nog herinneren dat ik vader werd. Op 30 april.
Vorig jaar werden er twee duifjes geboren (foto's op mijn blog van 5 mei).
Nu heeft "het kind" zelf 2 klein duifjes. De vader is "Mike Thyson." Alle duiven hebben een naam.
het "kind" met haar kuikensNa even vragen kwam het "kind" omhoog en kon ik de blote billetjes zien.
Genoeg voor vandaag.
Van alles wat moet nog van alles en wat doen.
Een trotse Opa
de trotse Oma
zondag 1 september 2013
Genaaid zonder eerst te zoenen
Genaaid worden zonder eerst te zoenen.
Een tekst die ik jaren geleden heb gehoord van een voetbaltrainer.
Nu is het zaterdag en ik moet er weer aan denken.
Bovendien denk ik aan; "Cogito ergo sum". (ik denk,dus ik besta)
Als ik denk dan leef ik.
Als ik leef kan ik schrijven en kan iedereen er doorheen praten.
Vrijdagavond stapte hij binnen. Zonder eerst met een spraak waterval te starten, keek hij mij aan.
Dus moest ik wel vragen: "hoe was de wedstrijd gisteravond".
Met een triomfantelijke blik lag hij zijn Apparaat op tafel.
Ach, ik weet niet meer hoe z'n apparaat heet. Een soort tom-tom met nog meer mogelijkheden.
Dat ding zit afneembaar op zijn wielrennersfiets geklemd en registreert alles.
Onder andere zijn gemiddelde ,hartslag , snelheid , pedaalomwentelingen. Drie gemiddelden die ik graag wil weten, want ik was niet bij die wedstrijd. Nu heb ik toch een idee hoe hij gereden heeft.
Al die gemiddelden staan per ronde vermeld.
Ik zeg; "Dat heb je goed gedaan jongen, alleen volgende keer................". Ik blijf tenslotte toch trainer!
Trots neemt hij mijn woorden aan. Hij weet nog niet dat ik volgende week donderdagavond ga kijken naar zijn wedstrijd.
Op donderdagavond? Ja, op donderdagavond! Maar moet je dan geen handbal training geven? Nee!
Uiteindelijk ben ik toch definitief gestopt. Voordat ik dat deed heb ik met enkele mensen gesproken.
Deze mensen zeiden; "je gaat toch niet stoppen omdat één man in je team het niet begrijpt".
Inderdaad dat moet ik niet doen , stoppen met wat ik leuk vind en waarvan 9 van de 10 spelers geen klachten over mijn functioneren binnen Heren 1 hebben.
Bovendien heb ik nog een gesprek met de Technische Commissie ( T.C.) en het dagelijks Bestuur.
Twee leden van de T.C. hebben op dinsdagavond een gesprek gehad met de spelersgroep.
Aangevuld met enkele spelers van Heren 2.
Vanaf zondagmiddag heb ik , de spelersgroep, drie mails gestuurd.
Waarom heb ik drie mails gestuurd ?
Omdat ik mondeling geen antwoord kon geven op de vraag van; één Heren 2 speler.
Weet ik dan niet waar ik mee bezig ben?
Nee, dat was het niet. Wat dan wel?
Ik kan niet spreken en nadenken als iemand er doorheen praat.
Ik kan niet multitaxen, ik heb te weinig vrouwelijke hormonen.
Die vraagsteller van Heren 2, laat je niet uit praten en praat er gewoon door heen.
Hij wil alleen zichzelf horen.
Hoeveel hij, er wel vanaf weet.
Hij heeft tenslotte een computer en daar kan hij alles vinden, wat hij wil weten. Gewoon even Googelen.
Handbaltraining, driehonderd vier en zestigduizend twee (364.002) resultaten in 0,32 seconden. Google.
Handbaltraining geven, honderd vier en tachtigduizend twee (184.002) resultaten in 0,24 seconden. Google.
GOEDE handbal training geven, negen miljoen driehonderdtienduizend twee (9.310.002) in 0,37 seconden.
Als daarbij in aanmerking genomen word, dat ik nog 9 spelers heb kan ik:
9.310.002 + 9 = 9.310.011 foute of juist goede trainingen geven.
De andere 9 spelers heb ik niet gehoord, dus, kan ik in hun ogen, 9.310.000 goede trainingen geven!
Waarom stop ik dan als ik 9.310.000 goede handbal trainingen kan geven?
Het antwoord was, in het gesprek met de T.C. , een donderslag bij heldere hemel.
Er waren meer spelers die vonden dat ik geen training kon geven, hadden de twee informateurs van de T.C. vernomen op dinsdag !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ( mijn vinger blijft hangen)
Omdat ik de namen had genoemd van de twee muiters, wil ik ook de namen horen van die andere.
De muiters zijn Luuk en Bryan, in mijn ogen wilden zij een coupe plegen. Het woord "coupe" moest nog uitgelegd worden aan de twee T.C. leden.
Hun antwoord op die "andere" was een dolksteek in mijn rug.
Sander.
Sander, maar die heeft dit seizoen nog niet getraind.
Nee, zeggen de Dames van de T.C., het was vorig jaar.
Mijn mond wordt droog en ik ben verslagen. Als Sander ook vindt, dat ik geen goede training geef en dit ventileer in de groepsbespreking, met het Heren team en de twee dames van de T.C., dan houd het zeker voor mij op.
Ik kan dus geen training geven, het is maar goed dat ik stop. Hoe spijtig ik het ook vind want dit jaar moest en zou het beter gaan. Het zag er ook beter uit dan vorig jaar. Tenminste tot afgelopen zondag.
In de auto onderweg naar huis, 45 minuten rijden , praat ik met Johnny over handbal.
Iets wat ik al 26 jaar niet doe. Praten over handbal doen we alleen op handbal.
Zo houden wij prive en handbal gescheiden.
Johnny vertelde, dat Bryan praatte over Sander v.d. P. en de Dames de helft nog niet gehoord hadden. Sander v.d. P. heeft na een incident, mij, een hand gegeven en zijn excuus aangeboden.
Het ging dus helemaal niet over Sander le L.wat de Dames mij deden geloven.
Ik voelde mij genaaid.
Zonder dat de Dames in mij een viezerik zien, het is namelijk beeldspraak.
Ik ben genaaid zonder dat we eerst gezoend hebben.
Er bestaat geen vereniging zonder leden die twee petten op hebben.
Zonder bestaan , geen leven.
Uitspraak van Loesje: (gezien en gedeeld op facebook)
IK DENK ALTIJD EERST NA
VOORDAT IK IETS STOMS ZEG.
Een tekst die ik jaren geleden heb gehoord van een voetbaltrainer.
Nu is het zaterdag en ik moet er weer aan denken.
Bovendien denk ik aan; "Cogito ergo sum". (ik denk,dus ik besta)
Als ik denk dan leef ik.
Als ik leef kan ik schrijven en kan iedereen er doorheen praten.
Vrijdagavond stapte hij binnen. Zonder eerst met een spraak waterval te starten, keek hij mij aan.
Dus moest ik wel vragen: "hoe was de wedstrijd gisteravond".
Met een triomfantelijke blik lag hij zijn Apparaat op tafel.
Ach, ik weet niet meer hoe z'n apparaat heet. Een soort tom-tom met nog meer mogelijkheden.
Dat ding zit afneembaar op zijn wielrennersfiets geklemd en registreert alles.
Onder andere zijn gemiddelde ,hartslag , snelheid , pedaalomwentelingen. Drie gemiddelden die ik graag wil weten, want ik was niet bij die wedstrijd. Nu heb ik toch een idee hoe hij gereden heeft.
Al die gemiddelden staan per ronde vermeld.
Ik zeg; "Dat heb je goed gedaan jongen, alleen volgende keer................". Ik blijf tenslotte toch trainer!
Trots neemt hij mijn woorden aan. Hij weet nog niet dat ik volgende week donderdagavond ga kijken naar zijn wedstrijd.
Op donderdagavond? Ja, op donderdagavond! Maar moet je dan geen handbal training geven? Nee!
Uiteindelijk ben ik toch definitief gestopt. Voordat ik dat deed heb ik met enkele mensen gesproken.
Deze mensen zeiden; "je gaat toch niet stoppen omdat één man in je team het niet begrijpt".
Inderdaad dat moet ik niet doen , stoppen met wat ik leuk vind en waarvan 9 van de 10 spelers geen klachten over mijn functioneren binnen Heren 1 hebben.
Bovendien heb ik nog een gesprek met de Technische Commissie ( T.C.) en het dagelijks Bestuur.
Twee leden van de T.C. hebben op dinsdagavond een gesprek gehad met de spelersgroep.
Aangevuld met enkele spelers van Heren 2.
Vanaf zondagmiddag heb ik , de spelersgroep, drie mails gestuurd.
Waarom heb ik drie mails gestuurd ?
Omdat ik mondeling geen antwoord kon geven op de vraag van; één Heren 2 speler.
Weet ik dan niet waar ik mee bezig ben?
Nee, dat was het niet. Wat dan wel?
Ik kan niet spreken en nadenken als iemand er doorheen praat.
Ik kan niet multitaxen, ik heb te weinig vrouwelijke hormonen.
Die vraagsteller van Heren 2, laat je niet uit praten en praat er gewoon door heen.
Hij wil alleen zichzelf horen.
Hoeveel hij, er wel vanaf weet.
Hij heeft tenslotte een computer en daar kan hij alles vinden, wat hij wil weten. Gewoon even Googelen.
Handbaltraining, driehonderd vier en zestigduizend twee (364.002) resultaten in 0,32 seconden. Google.
Handbaltraining geven, honderd vier en tachtigduizend twee (184.002) resultaten in 0,24 seconden. Google.
GOEDE handbal training geven, negen miljoen driehonderdtienduizend twee (9.310.002) in 0,37 seconden.
Als daarbij in aanmerking genomen word, dat ik nog 9 spelers heb kan ik:
9.310.002 + 9 = 9.310.011 foute of juist goede trainingen geven.
De andere 9 spelers heb ik niet gehoord, dus, kan ik in hun ogen, 9.310.000 goede trainingen geven!
Waarom stop ik dan als ik 9.310.000 goede handbal trainingen kan geven?
Het antwoord was, in het gesprek met de T.C. , een donderslag bij heldere hemel.
Er waren meer spelers die vonden dat ik geen training kon geven, hadden de twee informateurs van de T.C. vernomen op dinsdag !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ( mijn vinger blijft hangen)
Omdat ik de namen had genoemd van de twee muiters, wil ik ook de namen horen van die andere.
De muiters zijn Luuk en Bryan, in mijn ogen wilden zij een coupe plegen. Het woord "coupe" moest nog uitgelegd worden aan de twee T.C. leden.
Hun antwoord op die "andere" was een dolksteek in mijn rug.
Sander.
Sander, maar die heeft dit seizoen nog niet getraind.
Nee, zeggen de Dames van de T.C., het was vorig jaar.
Mijn mond wordt droog en ik ben verslagen. Als Sander ook vindt, dat ik geen goede training geef en dit ventileer in de groepsbespreking, met het Heren team en de twee dames van de T.C., dan houd het zeker voor mij op.
Ik kan dus geen training geven, het is maar goed dat ik stop. Hoe spijtig ik het ook vind want dit jaar moest en zou het beter gaan. Het zag er ook beter uit dan vorig jaar. Tenminste tot afgelopen zondag.
In de auto onderweg naar huis, 45 minuten rijden , praat ik met Johnny over handbal.
Iets wat ik al 26 jaar niet doe. Praten over handbal doen we alleen op handbal.
Zo houden wij prive en handbal gescheiden.
Johnny vertelde, dat Bryan praatte over Sander v.d. P. en de Dames de helft nog niet gehoord hadden. Sander v.d. P. heeft na een incident, mij, een hand gegeven en zijn excuus aangeboden.
Het ging dus helemaal niet over Sander le L.wat de Dames mij deden geloven.
Ik voelde mij genaaid.
Zonder dat de Dames in mij een viezerik zien, het is namelijk beeldspraak.
Ik ben genaaid zonder dat we eerst gezoend hebben.
Er bestaat geen vereniging zonder leden die twee petten op hebben.
Zonder bestaan , geen leven.
Uitspraak van Loesje: (gezien en gedeeld op facebook)
IK DENK ALTIJD EERST NA
VOORDAT IK IETS STOMS ZEG.
Abonneren op:
Posts (Atom)