Alles op een blog

Van alles wat, weet het.

Geen drie weblogs , maar een.
Natuurlijk ook omdat hij weer aan het werk is.  Zoals al gezegd, in werk gaat veel vrije tijd zitten.
Dus is hij nu alleen Blogger.
Zo heeft hij vanavond alle stukjes van zijn Weblog op Blogger gezet.
Vandaag had hij het al druk zat.  De remmen van de werk auto moesten gemaakt worden.
Raymond heeft hem daarbij geholpen.  Dat heeft, van alles wat, op de mob. opgenomen.
Alleen nu nog op zijn blog zetten dat duurt langer dan de auto maken.  Eens denkt hij lukt dat wel.
Zeker en vast als hij een nieuwe mob. aanschaft.
Dat moet er dan een zijn die heel makkelijk  foto's down load.
Omdat het nu al laat is. Van alles wat, gaat morgen met het G-team tegen Roda'71 spelen. Moet hij nu echt naar bed toe.

Soms, heel soms, gebeurd het.

Overgenomen uit: Weblog, Van alles wat.     5 mei 2012 @ 22:08 

Soms, heel soms, gebeurd het.

Zomaar , biggelde er tranen over mijn wangen.
Ja, dan moet je maar geen uien schoonmaken, denk je.

Gisteren naar de molen geweest om tarwe- bloem en -meel te kopen.  Tarwemeel voor bruin brood en tarwebloem voor witbrood.  Bij molen de Walvis in Schiedam.
Daarna de toeristische route genomen naar de West Kruiskade.  

Slagerij Schell, ik mag daar zonder begeleiding van Tine niet naar binnen.   Vijfentwintig meter toonbank vol met vlees.   Netjes geordend, bereid vlees, kippen, lams, rund en varkensvlees.

Ik ben dan net, een Haan, die bij de poelier voor de etalage staat en al die, geplukte blote, kippen ziet.
Tine moet mij dan tot orde roepen.  Maar ik mag een stuk achterbil, en stuk buikspek, varkensdarm, rundergehakt en ik kan Tine nog overhalen om nog een stuk achterbil te kopen.  Van dat laatste stuk maak ik: rauweham, varkensfiletjes, stukjes voor sate en de rest voor worst.
Het eerste stuk achterbil is om gekooote ham te maken.  Van het buikspek maak ik bacon en gerookt spek.

Alleen de gedachte al, lekker dun gesneden en uitgebakken rookspek, met krootjes.
Bij elkaar een heel gewicht maar zeker voor een mand vlees en vleeswaren.

Omdat het donderdag is en wij toch in het westen zijn, gaan we natuurlijk even langs de markt.
Op het Grote Visserijplein, al die kraampjes. Groente, kruiden, snoep en gereedschap. Jaha .
Dan zie ik wat, een steek- ringsleutel met ratel en en kniegewricht.  Ik zie al gelijk, dat ene boutje in de eend, wat ik dan gemakkelijk los kan draaien.  Zeg nou eerlijk 3 euro is toch voor niks, kopen dus.

Vanzelf loop je langs de visboeren.  Al die lekkere vis.
Tine als we vanavond nou eens een lekkere schol eten.  Tine kijk eens die steenwijting 3 kilo voor 6 euro.  JaHa,  kopen dus.  Dan zien we kroten, die moeten we nog wel koken , lekker bij die rookspek die ik ga maken.  Limoentjes en citroenen, daar ga ik priklimonade van maken.  Knoflook 1 euro , inmaken in olie.
Ik moet weg.  Als ik langer blijf koop ik heel die markt, maar daar hebben we het geld niet voor en kunnen dat toch niet allemaal opeten.

Thuis moet Tine de schol bakken en ik de vis schoonmaken en fileren.  In de vriezer leggen en als het zover is maak ik ze net als een speciaaltje.  Het is wel geen kabeljauw, maar toch lekker.  Een gedeelte al voor a.s. zaterdag.

Bijna vergeten ik wil ook zure zult en balkenbrij maken.  Deze gerechten worden gemaakt van een varkenskop.  Die heb ik op de valreep nog snel gekocht bij Schell.  De oren zijn voor de honden.
Zaterdag roken gelijk met de rookspek.
De varkens kop in een hele grote pan.  Op internet zoek ik vast het recept voor de zure zult.

Romy, de zus van onze Benneman, slaapt bij ons.  Je zou haar moeten horen krijsen, als zij de varkenskop ziet.  ”Gatver is die echt”.  Ik vertel haar maar niet dat je er ook fricandelen van kan maken.
Vandaag dus een drukke dag.  De varkenskop voorbereiden voor de zult.  De achterhammen kantsnijden voor de gekookte- en rauweham.  En twee soorten pekel maken voor de hammen.  Druk, druk, druk.

Dan is, vrijdag 5 mei,  het bijna 5 uur en Raymond komt voor het weekend.

Hij vraagt altijd; ” en wat gaan we doen”.
Ik antwoord; ” vanavond bakken we een witbrood en jij mag kneden”.

Eerst naar de Dodenherdenking op de Dam kijken.  Het is stil zelfs in huis.  Raymond, die normaal de oren van mijn kop praat is ook stil.  Na de twee minuten stilte worden de kransen gelegd.  

De TV laat wat fragmenten van het publiek zien.
Ik zie twee jonge mensen heel rustig en ingetogen tegen elkaar aanstaan. 

Dan gebeurt er iets vreemds.

Terwijl ik daar naar kijk, biggelen de tranen over mijn wangen. 

Ik kan er niets aan doen.
Zo rustig staan die jonge mensen daar te kijken.

De laatste tijd was mij opgevallen dat de jeugd, zo beleeft was, hier in de Hoek.  Maar pasgeleden ook in de Alexanderpolder.  Sita onze hond was weggelopen en een jonge dame had haar vast gepakt.   

Ze had haar moeder op gebeld, dat ze een hond gevonden had.   Haar moeder moest de Dierenambulance bellen.
Zij stond rustig te wachten en zo beleefd.

Schril contrast met het journaal, twee jongens die een juwelier neerschieten.
Een weduwe die zulke wijsheden verteld, waar iedereen een les van kan leren.
Die jongens waren bekend bij jeugdzorg en waren pas zelfstandig,maar konden nog alles niet overzien, werd gezegd door iemand van jeugdzorg.
Ik weet het allemaal niet. Straf geven, maar hoe lang en hoe erg, vieren delen?
Nee, zegt de weduwe, het is al gebeurd.  Dat is ook met een flinke straf, aan de daders, niet terug te draaien.

Ik denk dat ze beter opgevoed hadden moeten worden.  Niet langs de straat slenteren of tot hun 23 jaar bij de jeugdzorg.
Ze hadden moeten sporten bij een vereniging, van jongs af.

Gelukkig zijn er heel veel jongeren, die goede opvoeding en normen en waardehebben.
Ik denk, die hebben allemaal een club, of iets dergelijks in hun vrije tijd.

Het brood is ondertussen gebakken. 

Pech, het was zo goed voorgerezen.  Tijdens het bakken niet meer en nu is het een witbrood zo hard als een steen.  Ik kan er een huis mee bouwen!
Morgen, als ik tijd heb, opnieuw proberen, blijven proberen tot het wel goed is.

Vandaag, zaterdag druk bezig geweest met Raymond.   Eerst het vaste programma.  

Croissantjes eten die Tine net gebakken heeft met koffie.  Sita uitlaten en de duiven voeren. 

Die moeten extra veel eten want die twee kuikentjes groeien met de dag.
Dan de vraag; ”wat gaan we nu doen”.  We gaan zure zult maken met stukjes mais, paprika en augurken erdoor.  Dan is de balkenbrij aan de beurt.  Ik heb nu nog pijn in mijn arm van het roeren.
Zolang de lepel niet in de brijpot blijft staan, is de balkenbrij nog niet goed!!!!!

Nu staat alles in de koelkast en kunnen we aan morgen denken.
JaHa, Erik Geene dan is het 6 mei. Het G-Team handbald tegen het bestuur van Roda 71.
Bijna belangrijker is de promotie clip die Erik gemaakt heeft. Ik kan bijna niet wachten.

Morgen gebeurd het.

Soms ben ik zo gelukkig.

Overgenomen uit :Weblog, Van alles wat.    9 mei 2012 @ 00:08

Soms, ben ik zo gelukkig dat ik er bijna depressief van wordt.

Na een fantastische zondag bij Roda71 , breng ik Raymond en Patrick naar hun huis. 

In onze rode eend.  Nadat ik de mannen heb afgeleverd bij hun woning,  rij ik bij Kralingen de snelweg op.  

Met de eend de snelweg op, jazeker!

Dan moet ik invoegen, maar eerst kijk ik op de ”snelheidsmeter” of ik voldoende snelheid heb om in te kunnen voegen.  Want al dat ge-rem en getoeter als ik te langzaam invoeg is niet leuk,  althans voor de mede weggebruikers.  

Daarom kijk ik op het instrumenten paneel.

De snelheid is goed, bijna 80 kilometer.  Maar ik zie gelijk dat de benzine bijna op is.

Het is maar 35 kilometer naar huis.

Denk ik; ”zal ik voldoende benzine hebben”.  Misschien wel, alhoewel als het niet zo is sta ik dadelijk stil op de dijk naar de Hoek.  Lekker met onze honden, Evita en Sita. 

Die vinden verder wandelen wel lekker.  Maar een eend stilstand op de dijk, is vele malen erger dan een langzaam invoegende eend.

Voor de meesten onder ons geen probleem,  die gaan even tanken.  Voor mij is het wel een probleem.  Ik heb niets in mijn zakken zitten.  Dus ook geen portemonnee en ook geen mobile telefoon.  

Die zitten bij Tine in de tas en die is met de trotse moeder van onze Ben, al eerder naar de Hoek gereden.

Ik kan er niets aan doen, ik word dan depressief.

Ik zie me al staan midden op de dijk zonder benzine.  Gelukkig is een eend ”zuinig” en kom ik zonder problemen thuis.

Het depressieve wordt blijdschap, de dag waar ik al dagen naar uitkeek.

Zondag 6 mei, de dag dat het gaat gebeuren.  

De clip van Erik Geene is af.  Voordat de wedstrijd G-team tegen Bestuur Roda 71 begint, wordt de clip getoond.

Erik Geene doet eerst een voorwoord en dat maakt mij nog benieuwder.

Op het grote scherm wordt de clip getoond.  Geweldig, applaus  voor Erik.  

Een schitterende clip.   Erik geeft aan dat de clip van het NHV van bovenaf belicht is en deze clip vanuit de basis.   Ik ben er helemaal weg van.   

Zeker van het beeld van Ben, waarbij hij zegt ” Ik vind handbal een onwijs gave sport”.

Dan volgt de wedstrijd van het G team tegen het bestuur van Roda 71.  Het weer zit in ieder geval mee.  Net als vorige week met koninginnedag.  Tussen, slecht weer dagen, een mooie dag ertussen.  Zouden wij ook goede connecties hebben met boven?  

Het G team wint met 16-8.  Ieder had plezier.

Ook al leek het bij Ben even anders.   Ben had pijn in zijn voet en zijn voeten waren te warm en hij had dorst en moest ook nog na de wedstrijd in de kring staan en daarom een beetje boos op mij. (Ster allures?)   De volgende dag,  bleek dat over en Ben ging weer lekker trainen.

En nu naar huis, maar dat heb ik net verteld.

Thuis alles vergeten en  gelijk de computer aan gezet.

JaHa, de clip staat al op Facebook en ik blijf kijken, mooi he.

Ik denk ik deel hem met iedereen en dat doe ik via Facebook en via mijn e-mail.   Met mij, dachten meer mensen zo en de clip word een hype.  Te gek.  Delen en nog eens delen.

Uiteindelijk zal de clip zijn doel bereiken.  Althans daar vertrouw ik op.  Helemaal toen ik herinnerd werd aan de clip van het NHV.  Dus weer delen. Omdat ik heel weinig verstand van de computer en al die handelingen heb,  blijf ik delen.

Als je net als ik,  uiteindelijk,  geleerd heb om niets te doen (ik heb nog steeds geen ander werk),  blijk je al snel tijd tekort te hebben.

Zeker als je geen verstand van computeren heb.  Geef mij maar een slijptol of een lastang.  Zelfs denk ik, aan mijn penselen om een schilderij te maken.

Wat sommige,  met enkele muis klikken doen, kost mij uren werk.

Vandaar dat ik nu pas de foto’s van de koninginnedag duifjes heb.  Pa en ma duif maken het goed.   Om de beurt zitten zij op het nest om de jongen te voeren.

                                                 de duifjes, 6 dagen oud.

Vandaag ,  dat is dan dinsdag,  heb ik uiteindelijk een lekker wit brood gebakken. 

Bloem bij de Lidle 500 gram, een kwartje.  

Je moet wat als je WW heb.

De ham en de rauwe ham liggen te rijpen in de pekel.   De varkenskop is uiteindelijk zure zult en balkenbrij geworden.

Soms voel ik mij zo..........

Ach zolang de lepel in de brijpot staat, dan treuren wij nog niet.

Uren lang ben ik bezig geweest.

Overgenomen uit: Weblog ,Van alles wat.    1 mei 2012 @ 01:12 

Dan heb je ook wat. Maar liefs 2 maal dezelfde afbeelding.

Mooi dat ik dat niet veranderd. Uren heb ik erover gedaan om deze afbeelding van mijn telefoon naar de map afbeeldingen te krijgen.

Uren heb ik er over gedaan om de foto naar mijn weblog te krijgen.  Maar hij staat er dan op . Eindelijk.

Het begon vanmorgen net als bijna alle Nederlanders heb ook ik wat met ORANJE.

Het Nederlandse elftal, schaatsen, handbal en alle andere sporten waar Nederland goed in is.  

Alles is dan ORANJE.

Koninginnendag 2012, oranje dag,  alle Nederlanders vieren feest.   Het brengt een volk bij elkaar.
Men vergeet alle rompslomp. ORANJE.

Jaha , dan ga ik de vlag ook uit hangen. Vorig jaar nieuw gekocht.  Het prijskaartje zit er nog op.

Met mijn 1.80 meter ben ik te kort.  Ik heb het krukje nodig welke, onder de duiventil staat.

Nou denk je zeker nu komt de afbeelding van de duiven til.

Jammer, dat duurt te lang om die te exporteren.  Sneller is het als je zelf kom kijken. OF, je wacht tot ik voldoende van de computer afweet en dat ik de afbeelding van de til naar mijn weblog kan krijgen.

Zelf denk ik dat ik dan al een nieuwe duiventil heb gemaakt.

Want toen ik het krukje pakte , vloog de doffer weg uit de til.

Ik kijk naar binnen. 

Ja hoor de twee eitjes zijn twee kuikentjes geworden.

Ik ren naar binnen. Pak mijn telefoon en roep” Tine, we hebbe jonge”.

Ik maak een foto van dat mooie stel.  Tine met haar eigen telefoon belt de Buurvrouw, ” De eieren zijn uitgebroed” .

De buurvrouw is de eerste die op kraamvisite komt.

Als een echte grootvader stuur ik Johnny, Sandra, Martine en Daniel een SMS je.   Ik heb jonge.

Al snel komen de eerste felicitaties.  Per SMS, “gefeliciteerd OPA”.

JaHa, het is wat met de vooruitgang in techniek in 2012.

Hoek van Holland bruist van het leven.

Alle vaders,  moeders, opa’s en oma’s in de Hoek spoeden zich naar het clubgebouw van de plaatselijke ijsclub.

De Harmonie Rotterdam aan Zee, marcheert daar ook naar toe.  Tine,  ik en de honden er achter aan. 

Sita krijgt ook een mooie oranje ballon aan haar halsband.

Dan is het tijd.  Het korps stelt zich op en op het teken van de tamboer majoor beginnen zij te spelen en marcheren richting het gemeente huis.

In het kielzog , alle kindertjes van de Hoek.  Net als in de Rattenvanger van Hamelen, of zo.

Wij er ook achter aan.  Een lange stoet met kindertjes, allemaal met oranje ballonnetjes.

Je hoort niets anders dan “vast houden, je mag hem dadelijk pas los laten”.

Tine heeft de ballon aan de halsband van Sita vast geknoopt , dus wij hebben dat probleem niet.

Bij het gemeente huis stopt iedereen en even later klinkt het Wilhelmus.
Een couplet kan ik meezingen maar bij het tweede, beweeg ik enkel maar mijn mond.   Niemand die het verschil merkt.

Dan stapt de voorzitter van de Deelgemeente naar de microfoon en begint te spreken en niemand merkt het.

Het lijkt op een gebaren tolk maar dan zonder gebaren.

Ze heeft het door dat niemand merkt dat ze praat,  kijkt vertwijfeld om zich heen,  maar niemand weet het.

Het is traditie in de Hoek dat de microfoon het niet doet.

Het verschil met andere jaren is dat iemand dat apparaat aan de praat kreeg.

Anno 2012 lukt dat niet, of de bode van vorig jaar die het wel kon is vrij?   Techniek, jaha.

Moedig is ook die mevrouw van het comite,  die weet dat de microfoon het niet doet,  meezingt met de harmonie.

Ik hoef niet in het programma boekje te kijken.  Ik beweeg gewoon mijn mond.

Het is net als die mevrouw alsof ik meezing.

Techniek 2012?

Geef mij maar de geboorte van een koninginnendag duif.  Dat gaat hellemaal vanzelf en hoef je geen verstaan van techniek,  computers,  mobiele telefoon e.d. te hebben.

Nu de vraag blijf ik door schrijven of ga ik dit op de weblog zetten?

Er zit geen knopje om te save en of ik weet dat knopje niet te vinden.  Als ik wat verkeerd doe heb ik ook nog eens voor niets zitten te typen. 

Uren, ben ik bezig geweest.

Soms,kan ik er geen genoeg van krijgen.

Overgenomen uit: Weblog , Van alles wat.   13 mei 2012 @ 01:30 

Ik kan er echt geen genoeg van krijgen.

Eigenlijk heb ik dat al van na mijn pubertijd. Van voor mijn trouwen en daarna ook.
Eigenlijk waren er heel wat dingen die ik lekker en mooi vond. Het gezegde :” je bent jong en je wil wat”, ging dus ook voor mij op.
Nu ben ik een oude man, maar toch, er zijn dingen, die ik nog gewoon doe.
JaHa, sommige dingen zijn ondanks mijn leeftijd helemaal niet minder geworden.
Nee, zelfs sterker geworden, ik kan er geen genoeg van krijgen.
Ik heb er nu ook alle tijd voor.
Maar omdat ik het zo vaak doe, kom ik aan die zeeen van tijd, tijd te kort.
Vandaag ook alweer.  Tijd te kort, omdat ik het zo vaak doe.
Of dat ook nog niet alles is, ga ik nog wel met mijn tijd mee.   Ik schrijf het op mijn WEBLOG.
JaHa zeker, anders dan anderen,  denk ik,  ik schrijf het zonder blikken en blozen op.
Eigenlijk ben ik er verslaafd aan.  In mijn jonge jaren spijbelde ik er zelfs voor omdat ik het zo leuk vind. Wellis waar zat ik op de avond MTS en dan hoef je niet direkt te vertellen waarom je niet op school was. Mijn huiswerk leed er onder.  Maar ik heb er nooit spijt van gehad.
Je bent jong en je wil wat!.
In de weekenden had ik er helemaal alle tijd voor.  Van ‘s morgens tot ‘s avonds.
Met mij waren er velen mensen, die er heel de dag, mee konden zoet brengen.
Nu weet ik wel dat in die tijd er nog niet zoveel televisie uitzendingen waren.
Er waren ook nog geen computers , dus ook geen spelletes.

Nee, wij waren heel de zaterdagavond en de zondag in de sporthal.

Handballen, spelen en kijken.  Meestal mocht ik ook met Heren 1 meespelen.
Het keepen ging mij het beste af.  Trainen vond ik ook leuk.  Training geven aan de meisjes aspiranten A, dat was een stuk moeilijker.  Ik was zelf pas 19 jaar.  Als de dames geen zin hadden moest ik vragen waar ze wel zin in hadden en dan werd dat getraint.  Welles waar kwamen ze altijd wel trainen.  Daarna de jonens aspiranten, die waren een stuk gemakkelijker.

Later, nadat ik wat ouder was en zlef kinderen had ging het beter.  Ik had wat meer overwicht.
Ik begreep het spel wat beter en kinderen zijn net kleine mensen.
Johnny was 5 jaar toen hij vroeg, “papa waar ga jij steeds naar toe”. Ik ga hanballen en als jij wil mag je ook mee. Daarna is hij altijd meegegaan en wat later ook Martine.

Het trainen geven, was zo leuk dat ik alle jeugd trainde.  Op maandag starte ik om 16.00 uur en op woensdagmiddag om 14.00 uur.  Heel de middag waren de kinderen op het sportveld.  En ook hun kleine broertjes en zusjes.  Dus om 13.30 uur beginnen met kabouter handbal.  Ik leek zelf wel een grote kabouter want je moet nu eenmaal voorbeeld geven.

In 1988 kwam Jan Bayens naar mij toe of ik mensen met een verstandelijke beperking wilde trainen.
Ik was toch al uren bezig,  dus ging ik op de maandagavond, achter de jeugd aan,  het G-Team trainen.
Van !9.00 tot 20.00 uur. Na de training met het G-team koffie drinken, dat doen we nog steeds.
Er zijn altijd mensen die hebben meegeholpen.  Ria Bayens en Coby Konijn. Ines van Uffelen heel wat jaren begeleidster geweest.  Nu word ik al jaren geholpen door Tine en sinds drie jaar door Johnny en Sandra.  En dit jaar hebben we een stagere van het SIOS, Yvette Winkel.

Dan nog zelf trainen en wedstrijden spelen, het liefst 2 wedstrijden. En niet vergeten met de kinderen mee naar de wedstrijden op zaterdag.  Veel kilometers werden op zo’n dag afgelegd. Johnny moest dan in Maassluis spelen en Martine in Gouda.
Het leven was een en al, handbal.
Nu speel ik, al jaren, niet meer.  En ook met het trainen van jeugd en senioren ben ik gestopt.
Het G-team dat train ik nog wel , samen met Yvette, Sandra en Johnny.  Dat is nog steeds leuk en misschien met die hulp van de kinderen erbij nog leuker.
Binnenkort misschien ook G-handbal voor jeugd?  Dat zou ik nog jaren willen doen.

Handbal een sport voor het leven.
Ik kan van beide geen genoeg krijgen.

Maar liefst 50 schitterende foto’s geven het plezier weer. Te zien op de site van Roda ’71.

Stoppen ! Echt niet

Overgenomen uit: Weblog, Van alles wat

29 april 2012 @ 14:17 

Stoppen! Echt niet 

Ja, vorige week dacht ik dat.  Zoals gewoonlijk duurde het niet lang.

Ik heb het opgeschreven en Erik Geene heeft het op de site van Roda ’71 gezet. (www.roda71.nl/)

Natuurlijk stop ik niet, het is veel te leuk.

Dat merkte ik op de training van maandag.  Iedereen was er  en Robert was weer opgeknapt. Weslie kwam zelfs met zijn vriendin in een rolstoel. Geweldig.

Het is niet dat ik niets te doen heb , dat ik de brief,  vandaag op mijn weblog zet.

Ik moet mijn cirkelzaag nakijken, hierover dadelijk meer.   Maar eerst dat stukje;

Soms, heel soms, denk ik , ik stop ermee.

Zondagmorgen 22 april 2012  om 6.30 uur opgestaan. We gaan naar Schagen, bijna 2 uur rijden.

Eerst Ben op halen in de Hoek. Dan naar Patrick in Prinsenland die is altijd vrolijk als ik hem zie.
Dan naar de Hanrathstraat. Weslie heeft vorige week zijn voet gebroken ,die zal niet meegaan.
Robert woont daar ook, van de bewoners hoor ik dat hij nog op zijn kamer is.
De leiding, wist niet dat hij moest handballen, maar zal hem gaan waarschuwen, dat ik er ben.
Zij komt terug ,” Robert heeft gisteren zijn verjaardag gevierd bij zijn zus en voelt zich niet lekker “.
Hij gaat dus niet mee.
Ik loop naar de auto, nu met 2 man naar Schagen.

Balen
Johan en Sandra zijn met de trein naar Schagen.
Ja, die hadden nu met mij mee kunnen rijden. Of Jan en Dinie hadden meegekunt met de auto.

Balen
Tneke die had ook meegekunt, haar neef woont vlakbij Schagen en is vandaag jarig.

Balen

Dan komen we aan in Schagen en moeten gelijk spelen, met 2 man, nee hoor.
Er bieden zich wel 20 spelers aan om mee te spelen met Ben en Patrick.
Dat balen ben ik vergeten , hier doe je het voor.
Ben loopt als een diesel trein en Patrick houdt ongelovelijke balen tegen.
We beginnen en winnen met 2 tegen 1.
De volgende wedstrijd is beter. Femke en Bert van HV Nijenrodes zijn er. Johan en Sandra zijn er nu ook.
Nu hebben we 6 spelers en 2 speelsters van HV Schagen ( die de rest van de wedstrijden ook
zullen meespelen)
Ze spelen een geweldig toernooi, mede door de 2 ingeleende Dames. Iedereen heeft plezier.
Geweldig.
Johan en Sandra gaan toch met de trein naar huis. (zij zullen pas om 20.00 uur thuis zijn, leve het OV)
En ik.
Ik vergeet dat ik geld aan Johnny heb moeten vragen, om te kunnen tanken en dat ik morgen niet kan werken omdat ik geen werk heb.
Ik rij trots naar Rotterdam. Die twee gasten liggen moe gestreden lekker te slapen.
Hier doe je het toch voor.
Ik stop er niet mee.
Morgen weer trainen.

Nu de cirkelzaag.

Gisteren moest ik zagen.  In een dikke balk moest ik een groef maken.  Ik was bijna klaar toen de zaag begon te roken.  Nog maar een klein stukje te zagen en ik ging door.

Jammer, de zaag leek vergeten te zijn,  dat het een cirkelzaag was.  Als een rookmachine op een popconcert begon hij te roken.   Ik rook jammer genoeg zelf ook,  maar dit sloeg alles.

De zaag stopte ermee.  Natuurlijk, de garantie periode was afgelopen.  Stuk.  Na 40 jaar trouwe dienst, gestopt.

Dat spul van tegenwoordig,  nee,  dan dat gereedschap van vroeger. Ik heb de zaag van mijn Vader nog.  Zonder snoer en jawel ook zonder accu.  Op stoom gaat die, armstoom.

Ik ga hem maar weer gebruiken. Achter in het schuurtje hangt hij.   Netjes met een laagje olie om roesten te voorkomen.

Geloof mij maar die stopt niet.  Die stopt pas als ik ermee stopt.

Ik stop nog niet.  Nergens mee.

Ik ga gewoon door.

Overgenomen uit : Weblog, Van alles wat
26 april 2012 at 23:12 
Even kijken of een reactie schrijven beter gaat. Zo,n page is natuurlijk gemaakt door een wonderkind en die heeft geen rekening gehouden met een simpele metaalbewerker.
Eerst moet ik het lezen, dan begrijpen. Helaas nog een keer lezen. Waarom in het Engels, Nederlands op de computer begrijp ik al niet. Als ik dan denk ik begrijp het en gaat invullen , dan kan ik ook niet snel genoeg typen.
Als ik dan eindelijk zo ver ben , komt fout 324 en kan ik opnieuw beginnen.  Daag!!!
.
Ik ga uit met mijn nieuwe vriendin. Ik hoop eentje voor jaren. Zo’n eentje met van die mooie wapperende lokken in de wind.
Ik zeg tegen haar niet trekken.
Ze kijkt om naar mij, met een blik van, ik trek niet jij loopt te langzaam.
Natuurlijk. Ik heb vergeten te zeggen “volg”.  Nu moet ik haar volgen.  Simpeler dan een computer.
Bij het oude terrein van de NS bij de Stenalijn laat ik haar los.
Ze kijkt naar alles de mensen bij de boot, lichtjes in het duister en de boordlichten van voorbij varende schepen.
Gelukkig zit er een hek voor en het blijft bij kijken.  Maar dan ruikt ze iets, een konijn?
Weg is ze.  Ze zal zeker een kwartier weg blijven.
Ik weet het, roepen en fluiten help niet.
Ik ga op een bankje op de dijk zitten. Rokend denk ik. Ik ga dadelijk een reactie schrijven.
Dadelijk komt ze terug, tong uit de bek en vragend om een hondenbrokje.

Special Olympics Den Bosch

Afgelopen weekend was het eindelijk zover.
Twee jaar naar uitgekeken en nu was het zover.  Natuurlijk wel met vervoer problemen.
Het totaal aan deelnemers en begeleiding, 15  personen.  Waarvan 12  met veel bagage.
Het totaal aan auto's, drie.  Een opel corsa, een ford Ka en onze oude Eend (2cv).
Voor deze auto's is 15  personen al veel, maar met al die bagage erbij, al snel veel te klein.
Van alles wat moest proppen en aanstampen.  Het resultaat:  het lukte omdat alle drie auto's twee zijspiegels hebben.  De binnenspiegel was niet te gebruiken en dat is voor de veiligheid verplicht en bovendien best makkelijk naar achter kunnen kijken.  Want zelfs om 12.00 uur  zijn er genoeg mensen op de weg. Allemaal met een race licentie of met een vrije dag licentie.  Met de race licentie moet je beslist harder rijden dan de voorgeschreven maximum snelheid.  Dan moeten zij wel de auto's die geen licentie hebben en die de vrije dag auto's  inhalen zo snel mogelijk naar rechts jagen.  Bovendien een eend op de snelweg moet je altijd opjagen.
Het oerinstinct van de mannen met grote snelle auto's komt dan naar boven drijven., jagen.
Gekscherend wordt wel eens gezegd, dat mannen met een grote auto, een te klein lichaamsdeel hebben.

Van alles wat, rijd ook wel eens stevig door als hij naar zijn werk rijdt.  Hij houd ook voldoende afstand.
Dat doet hij, omdat hij de volgende dag weer wil werken en 's avonds weer naar zijn vrouw wil.     Natuurlijk op maandagen weer naar het G-team wil.  Onder ons gezegd, hij kan zich geen verlet permitteren,  geen nieuwe auto kopen en zijn begrafenis verzekering is nog niet toereikend.  Hij mag dan wel eens hard rijden maar brengt anderen en zichzelf niet in gevaar.
Bovendien zoals gezegd rijd hij in een kleine auto.  Hij hoeft zich niet te bewijzen met een grote auto.
Alles aan zijn lichaam heeft de goede afmetingen.  Zijn buik zelfs veel meer dan gemiddeld.

Jaja, denk je.   Met een oude eend.   Jazeker, van alles wat heeft er een elektronische ontsteking ingezet.
Eenmaal op snelheid rijd die oude eend,  met wind tegen,  met 5 personen,  een hond en bagage tot het dak, 120 kilometer per uur.  Om dat mogelijk te maken heeft van alles wat pasgeleden, voor de APK keuring er nieuwe banden opgezet, al het plaatwerk  wat los zat vast gelast, de stuur kogels vernieuwd, de remmen gereviseerd en een nieuw dak op de eend gezet. Zonder bepakking en passagiers rijd de eend harder dan de kilometer teller aan kan geven.  Met wind mee zelfs 130- 140 kilometer per uur.
Uiteraard doet hij dat niet, die grote auto's willen dan nog harder rijden.  Sociaal als, van alles wat, is  en niet de jagers te ontketenen blijft hij in de eend onder de maximale snelheid rijden.

Maar genoeg gepraat over de heenweg, uiteindelijk ruim op tijd, waren wij bij de Brabant Hallen.  Alle bagage uit de auto's en naar de slaap plaatsen. Voor de handballers, Blauw 23.   In de grote hal waren kamers gemaakt sommige voor enkele personen en anderen voor 10 personen.
Zie:  
Bijna 2.000 sporters met een verstandelijke handicap slapen dit weekend in de Brabanthallen! | Speci

Natuurlijk wil van alles wat ook zien hoe zijn team slaapt.  Zonder de benodigde accreditatie, maar op zijn oranje crocs en oranje jack aan, loopt hij gewoon naar binnen.  Het plafond in de slaapkamers zit heel hoog,  de wanden zijn dun maar het is te doen.  Het is ook een stilte gebied.  Er loopt voldoende bewaking, brandwachten en s'nachts militairen.  Er kan niets mis gaan!
Als alle bedden zijn opgemaakt en de tassen opgeruimd,  gaat het G-team naar het Health  centre.
Daar zijn zij niet de enige.  Het is druk, maar je komt gelijk oude bekenden tegen. Dat is best leuk.

Daarna lekker eten.  Sommige vinden het eten niet zo lekker.
 Maar ja , of je nu thuis eet of met ruim 2000 man.
Na het eten naar de opening. Dat duurt volgens enkele weer te lang .
 Maar ja ,  je moet wel met ruim 2000 man naar binnen.
De opening is spectaculair.  Sommige vinden dit ook te lang duren.
 Maar ja , alle sponsors moeten bedankt worden, de organisatie en de gemeente Den Bosch.
Het is tenslotte een mega spektakel  wat een heleboel geld en inzet kost.
Lekker alles bij elkaar.
De slaapplek,  het health centre,  de ontspanning ruimte,  het restaurant en de feestzaal.

Zaterdag met de pendelbussen naar de sportlocatie. Een mooi complex waar meer sporten worden gegeven.
Zo kan je tussendoor even bij de andere sporten kijken, dat is best leuk.

Eerst de kwalificatie wedstrijden en s'middags de eerste echte handbal wedstrijden.
In de namiddag, lekker gedoucht,  terug met de pendelbussen naar de Brabant hallen.  Even uitrusten en dan naar het diner, op z'n Italiaans.  Sommige vinden het niet zo lekker, anderen hadden te weinig keuze omdat de eerdere hun slag geslagen hadden.
 Maar ja , of je nu alleen met je eigen team eet of met ruim 2000 man.
Over het ontbijt en de lunch, heb ik niemand over horen klagen.

Daarna lekker feesten.  Of niet, je kon ook nog naar het Health centre of naar de ontspanning ruimte.

In ieder geval zondag de overige wedstrijden. Helaas moest Koedijk zich terug trekken uit het toernooi.
Zij hadden teveel blessure's, normaal leen je dan spelers van een ander team, maar nu hebben ze de nog fitte spelers verdeeld over de andere teams. Ook een oplossing.

Dan de prijs uitreiking na een dag alles gegeven te hebben.
Van alles wat, vond ze eigenlijk allemaal kampioenen.  Hij heeft zaterdag en zondag genoten van al dat handbal plezier. Heerlijk om te zien als een speler die niet zo vaak scoort dit nu wel doet.  Of een keeper die een keiharde bal tegen houd.

Van alles wat, was nu geen coach en keek als publiek, naar de teams en dat kijkt anders.
Hij vond dat H.V.Baarn heel goed bezig is.  Heel veel begeleiders, handballers van de regulieren teams, waren er om het G-team te ondersteunen.  Geen opgetrommelde spelers om het team te versterken.
Geen spelers die alleen handbalden , nee het hele G-team speelde.  Fantastisch onder andere, de keeper van Baarn.
Natuurlijk vond hij de keepster van Roda 71 ook goed, met haar 58 jaar staat zij nog steeds te keepen,  zij wil nog lang doorgaan.

Verliezen bij G- handbal kan je alleen van je zelf.   Dit toernooi waren er heel wat spelers die al kampioen waren, omdat zij zichzelf waren.  Echt winnen doe je, door als G-team, met z'n allen te handballen.

Tijdens de sluiting ceremonie staan al de sporters in de hal, allemaal met een medaille.  Zichtbaar trots laten zij hun medailles zien.
Kanjers zijn ze, die G-sporters, en ze hebben allemaal zichtbaar plezier.

Het team van Roda 71, krijgt van mevrouw van alles wat,  Tineke,  een heerlijke macaroni salade.
Dus ze komen niet hongerig thuis.
En dan kunnen ze weer,  in de auto's gepropt,  naar huis.
De Special Olympics, den Bosch zijn gespeeld.  Ze weten waar ze over twee jaar spelen. Heerenveen.