Crisis ligbed maken

Van alles wat, doet van alles wat.

Ik heb "het" gedaan met mijn eigen vrouw.

Van alles wat zal er niet langer omheen draaien.  Hij heeft "het" gedaan met Tineke.
Na veel vragen van , "zullen we het doen".  En even zoveel afwijzingen zoals , " ik heb hoofdpijn , ik ben moe , ik heb geen zin , je zou het plafond nog witten ,  morgen dan , een andere keer" enzovoort.  De meeste onder ons kunnen hierover nog een heel assortiment  aan kunnen toevoegen, was het gisteravond prijs.

Van alles wat viel bijna om van verbazing toen  Tineke zei : "Ja goed".
Niet eens van , "vooruit dan maar" of andere vage bevestigingen.
Nee gewoon , "ja goed".

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik na alle afwijzingen niet erg veel heb gedaan om het te stimuleren.
Ik deed het dan maar gewoon zelf  ,  het moest toch gebeuren.
Al hoe wel , de laatste tijd , heeft  hij wel er alles aangedaan om het voor elkaar te krijgen.
Opbeurende woorden ,  in de trant van , " je verleerd het nooit en het gaat misschien beter"  bleef John volhouden er in te blijven geloven.

Voordat jullie overgaan, "met dat moet ik delen", eerst verder lezen.  Delen kan altijd nog.
Zelfs Sita was helemaal overdonderd toen Tineke gisteravond om 22.00 uur zei ,
 "ja goed". Ze rende als door een wesp  gestoken naar de slaapkamer toe.
 Daar moest het beginnen!
Tineke trok haar driekwart broek uit.  Sita hielp hierbij door aan haar broekpijp te trekken.
Sprongen van vreugde maakte zij daarbij.
Ik had het eigenlijk moeten filmen , dit waren unieke beelden.
Ik was al een stap vooruit maakte alles in orde voor dit in mijn ogen gelukzalig moment.

We gingen samen, eindelijk Sita uitlaten aan het strand. Met de fiets ?
Tineke zou niet , wat al gewoon was ,  bij mij achterop de fiets zitten.
Nee ze zou zelf   fietsen.
Uiteindelijk vroeg ik , omdat de auto voor de deur stond , zullen we met de auto gaan?

Tineke reed naar de strandweg.  Ik rij al een tijd geen auto meer.  Ik heb genoeg gereden vanaf mijn 19e jaar voor en naar mijn werk.  Ik stap op de fiets of laat mij rijden met de NS of door Tineke.
Sita werd al enthousiast toen wij onderweg gingen.
Natuurlijk mocht ze los op dat hele verlaten strand.
Ze rende weg en als ik op mijn fluitje blies kwam ze weer even snel terug gerend , tot geruststelling van Tineke.  Bij de pier aangekomen moest ik natuurlijk een selfie maken met Tineke en Sita.

Dat had ik niet moeten doen , Sita vond er niets aan en nam gelijk de benen de duinen in.

Terug lopend langs de duinen floot ik af en toe zodat Sita wist waar wij waren.
Tineke vind het niet prettig als Sita niet inde buurt is.
Dat gevoel werd nog erger toen we terug bij de auto kwamen en Sita  nog steeds ondanks mijn fluiten niet terug wilde komen.  Af en toe zagen wij het rode lichtje van Sita op en af een duintop rennen. Maar terug komen ho maar. Tineke werd steeds ongeruster , terwijl ik dat dagelijks doe en rustig wacht tot ze terug komt.  Maar soms vind zelfs ik het ook te lang duren.
Om één uur vind Tineke het goed als zij naar huis gaat en ik weer terug zal gaan naar het strand.
Om twee uur heb ik het ook wel gezien en besluit naar huis terug te rijden om daarna met de fiets Sita te gaan zoeken.
Als ik dan aan komt fietsen op de plek waar wij eerst met de auto stonden komt zij als de onschuld zelve aangelopen. Ik maak haar vast en kijk haar poten na alles goed  maar wat is ze dik.
Het lijkt wel of ze een heel konijn naar binnen hebt gewerkt.. Ik fiets daarom maar heel rustig naar huis.
Tot het moment dat Sita plotseling stopt en het lijkt of ze een emmer water leeg gooit. Een grote plas water achterlatend gaan we verder Sita duidelijk minder dik.
Thuis ploft ze neer en komt niet meer van haar plaats af . Ik ga ook maar slapen.
Moraal van mijn verhaal ga nooit 's avond laat met je eigen vrouw de hond uitlaten op het strand.
Maar gelijk denk ik terug aan die momenten dat we jong waren en de "hond" uit gingen laten op het strand.
Dat waren nog eens tijden.